Κυπριακή Δημοκρατία: Τελικά την Αγαπήσαμε;

Τα 62 χρόνια, της Κυπριακής Δημοκρατίας, που αν και αργοπορημένα, τελικά αγαπήσαμε, γιορτάσαμε εχθές. Μια Κυπριακή Δημοκρατία την οποία οι ψευτο-πατριώτες, της πολιτικής και στρατιωτικής ελίτ αναθεμάτιζαν, γιατί έθαβε την Ένωση, την ίδια στιγμή που στην απέναντι όχθη, η αντίστοιχη ελίτ την αναθεμάτιζε γιατί έθαβε την διχοτόμηση.

Η τραγική αλήθεια είναι ότι, σε εκείνα τα πρώτα βήματά μας, κανένας Κύπριος (Έλληνας ή Τούρκος) την αγάπησε. Ο Μακάριος την έβλεπε σαν το πρώτο σκαλοπάτι που θα οδηγούσε σταδιακά από την, υπό κηδεμονία Ανεξαρτησία στην Αυτοδιάθεση και αισίως στην Ένωση, η δε Τουρκία σαν το πρώτο βήμα για τον ολικό έλεγχο της Κύπρου. Αυτός ήταν και παραμένει ο στόχος της Τουρκίας. Σε αυτό επιδιώκουν οι περίπλοκες και δισκατανόητες λύσεις που μας έχουν προσφέρει οι άσπονδοι φίλοι μας.

Η ενωτική παράταξη, προεξάρχοντος του Γεωργίου Γρίβα, κατηγορούσε τον Μακάριο σαν επίορκο (δε όρκος της Φανερωμένης), ενώ οι Ινονούτ και Εντζεβίτ, κατηγορούσαν τον Μεντερέζ και Ζορλού σαν νεκροθάφτες της διχοτόμησης.

Ενδεικτική είναι η τότε (1960) απάντηση του Ζουρλού: «Δεν κάναμε καμία θυσία παραιτούμενοι από την διχοτόμηση, με την μορφή που την παραιτηθήκαμε. Γιατί,….εξασφαλίσαμε την κυριαρχία και διαφέντεψη όλης την μεγαλονήσου από την Τουρκική κοινότητα.» (Αιμιλιανίδης 2013, 230).

Ο Τουράν Γκιουνέζ, Τούρκος ΥΠ.ΕΞ. της εισβολής το 1974, δήλωνε το 1976 σε συνέντευξή του στο Ν.Σαρρή: «Θα είναι ξεκάθαρη παραφροσύνη η διχοτόμηση, και ακόμα δεν τρελαθήκαμε». Αυτό θα έδινε το δικαίωμα στην Κυπριακή Δημοκρατία να κηρύξει την Ένωση με την Ελλάδα, και να φέρει απρόσκοπτα και νόμιμα όσα Ελληνικά στρατεύματα ήθελε στην Κύπρο, σφίγγοντας έτσι τον Ελληνικό βρόγχο γύρο από την Τουρκία.

Το ετεροβαρές, υπέρ της Τουρκικής μειονότητας, σύνταγμα του 1960, όσο άδικο να ήταν για τον Κυπριακό Ελληνισμό, ήταν η απαρχή της διεθνούς αναγνώρισης μας σαν κράτος. Μας έδωσε βήμα στα διεθνή φόρα, από τα οποία μπορούμε να συνάπτουμε συμμαχίες και να διεκδικούμε τα δίκαια του λαού μας. Είναι η ασπίδα μας απέναντι στην Τουρκική επεκτατικότητα και τις ανίερες μεθοδεύσεις των πατρόνων της, προεξάρχοντος της γηραιάς πόρνης της πολιτικής, Αγγλίας.

Μπορεί το σύνταγμα του 1960 να ήταν η αρχή, αλλά δεν ήταν το τέλος. Καμία τροποποίησή του ή κατάργηση των συν αυτό συνθήκων συμμαχίας και εγγυήσεων, συνεπάγει (όπως πολλοί μας θέλουν να πιστεύουμε) την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Την 16η Αυγούστου, 1960, οριστικά και αμετάκλητα, η Αγγλία μεταβίβαζε τα κυριαρχικά δικαιώματα της στην Κυπριακή Δημοκρατία. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο «δεν υπάρχει δυνατότητα ανάκλησης της ανεξαρτησίας ή της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας» (Αιμιλιανίδης 2013, 237), «η ελευθερία αφού δοθεί, δεν είναι δυνατόν να ανακληθεί» (Ndlwana v. Hofmer 1937).

Το ανέφικτο της ανάκλησης της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας επί του συνόλου της νήσου Κύπρου, έχει πολλάκις επιβεβαιωθεί έκτοτε. Αυτό το δυσλειτουργικό σύνταγμα προσπάθησε, νομότυπα, να βελτιώσει ο πρόεδρος Μακάριος το 1963, με τις προτάσεις του για τα 13 σημεία, προς τον αντιπρόεδρο Κουτσιούκ. Υποκινούμενοι από την Τουρκία, οι Τούρκοι της Κύπρου, με την βία των όπλων, τον εγκλεισμό τους στους θύλακες και την αποχώρισή τους από την κυβέρνηση, επιχείρησαν το πρώτο πραξικόπημα κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η Κυπριακή Δημοκρατία επέζησε της Τουρκοανταρσίας του 1963-64 και αναγνωρίστηκε διεθνώς έως η μόνη νόμιμη κυβέρνηση στο νησί, παρά την αποχώρηση των Τούρκων από την διακυβέρνηση. Το ίδιο έχει συμβεί και μετά την Τουρκική εισβολή το 1974, και επαναβεβαιώθηκε με την ένταξή μας στην ΕΕ. το 2004.

Αυτοί που αναθεματίζουν το Σύνταγμα του Ενιαίου Κράτους του 1960, καλά κάνουν να θυμούνται ότι, είναι βάση αυτού του συνάγματος που εκλέγονται, διορίζονται και βολεύονται σήμερα. Με αυτό το σύνταγμα είναι διεθνώς αναγνωρισμένη η Κυπριακή Δημοκρατία, έως η μόνη νομιμότητα επί του συνόλου του Κυπριακού εδάφους. Αυτό είναι το σύνταγμα και αυτό το πολίτευμα το οποίο μένει στο τραπέζι εν τι απουσία οποιασδήποτε κοινής αποδεχτής λύση.