Ένας "απορριπτικός" εκθέτει τις θέσεις του

Όλοι όσοι παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις και την πορεία των διαπραγματεύσεων, οι οποίες έχουν μέχρι τώρα διάρκεια ζωής πέραν των σαράντα ετών, για την εξεύρεση συμπεφωνημένης λύσης στο Κυπριακό, εύκολα διακρίνουν δύο εντελώς αντίθετες σχολές σκέψης, τόσο σε επίπεδο ηγεσίας όσο και σε επίπεδο λαού, αναφορικά με την ακολουθητέα πολιτική για επίλυση του εθνικού μας θέματος.

Στην πρώτη σχολή εντάσσονται όλοι αυτοί που πιστεύουν ότι δεν είμαστε σε θέση να ανατρέψουμε τα δεδομένα της κατοχής και, ως εκ τούτου, θα πρέπει να αποδεκτούμε όσα η Τουρκία είναι διατεθειμένη να επιστρέψει, έστω και αν πρόκειται για λίγα ψίχουλα. Στην πορεία του χρόνου, επειδή η Τουρκία παραμένει εντελώς ανυποχώρητη, οι οπαδοί αυτής της σχολής ή, άλλως, οπαδοί της όποιας λύσης προβαίνουν συνεχώς σε υποχωρήσεις και, μάλιστα, σε τέτοιο βαθμό, έτσι που δεν θα ήταν υπερβολή, αν λέγαμε ότι ολοένα οι θέσεις τους διολισθαίνουν προς τις τουρκικές. Δυστυχώς, μολονότι οι προσδοκίες τους παραμένουν ανεκπλήρωτες, συνεχίζουν να ζουν με ψευδαισθήσεις, και καθόλου δεν διαφέρουν από τους παραλύτους της κολυμβήθρας του Σιλωάμ, που παρέμεναν για χρόνια στον περίγυρό της, περιμένοντας τον άγγελο Κυρίου να ταράξει τα νερά της, για να θεραπευτεί ο πρώτος που θα έπεφτε στην κολυμβήθρα ύστερα από τη σχετική κίνηση του αγγέλου.

Δεν είναι καθόλου δύσκολο να εντοπίσεις και να εντάξεις όσους ανήκουν στην πρώτη σχολή, και αυτοί δεν είναι άλλοι από την ηγεσία του ΑΚΕΛ αλλά και από ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας του ΔΗΣΥ, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου του, Αβέρωφ Νεοφύτου, και του κοινοβουλευτικού του εκπροσώπου, Νίκου Τορναρίτη. Μαζί με αυτούς και διάφορες άλλες ομάδες, αποτελούμενες από άτομα που καμώνονται τους προοδευτικούς, και τους οποίους εκμεταλλεύονται οι Τούρκοι για προώθηση των θέσεών τους. Αυτοί έμαθαν να πιπιλίζουν συνεχώς το σύνθημα της επανένωσης της πατρίδας, μιας επανένωσης που το περιεχόμενό της προδιαγράφει ουσιαστικά τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο της Τουρκίας, με τη δική μας υπογραφή.

Στη δεύτερη σχολή κατατάσσονται οι ηγεσίες των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου. Ασφαλώς, τις θέσεις της δεύτερης σχολής, εκτός από τα μέλη και τους οπαδούς του κεντρώου χώρου, ενστερνίζονται και μεγάλα ποσοστά λαού που παραδοσιακά δίνουν την ψήφο τους στα δύο μεγαλύτερα κόμματα του τόπου, ήτοι το ΑΚΕΛ και τον ΔΗΣΥ, και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στο δημοψήφισμα του 2004, όταν ο λαός με ένα ποσοστό της τάξης τού 76% απέρριψε το ρατσιστικό και αντεθνικό σχέδιο Ανάν – Χάνεϊ, με το οποίο η Κύπρος θα παρεχωρείτο ως δώρο στην Τουρκία. Ο συγγραφέας αυτού του κειμένου πιστεύει στην ανάγκη να εκφράζονται με απόλυτη ειλικρίνεια οι θέσεις και οι απόψεις του καθενός, ιδίως όταν έχουν να κάνουν με το μέγα εθνικό θέμα της Κύπρου. Ως εκ τούτου, τολμώ να δηλώσω, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ότι κατατάσσω τον εαυτό μου στους "απορριπτικούς".

Όταν σκέφτεσαι το περιεχόμενο της προδιαγραφόμενης λύσης, νιώθεις να σε πνίγει το άδικο. Μας αρνήθηκαν το ιερό δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, με το οποίο ο λαός μας θα καθόριζε ελεύθερα το μέλλον του. Ασφαλώς, η ύπαρξη της τουρκοκυπριακής μειονότητας δεν αποτελούσε πραγματικό εμπόδιο για εφαρμογή της αρχής της αυτοδιάθεσης, και αυτό λόγω του μικρού της μεγέθους, ενός ποσοστού 18% του συνολικού πληθυσμού της Κύπρου. Εξάλλου, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι μειονότητες δεν λείπουν από τις άλλες χώρες και ότι σε αυτές θεωρείται αυτονόητο ότι η πλειονότητα αποφασίζει, ενώ η μειονότητα προστατεύεται. Στην Κύπρο, με τη λύση που προδιαγράφεται, η μειονότητα θα αποφασίζει, χωρίς, μάλιστα, να προστατεύεται η πλειονότητα.

Δυστυχώς, ύστερα απο μια σειρά δυσάρεστων εξελίξεων για την πλευρά μας, οι οποίες έλαβαν χώρα ύστερα από τον επικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1955 – 1959, όπως ήταν η ύπουλη στάση της Βρετανίας και η εκμετάλλευση από την Τουρκία της τουρκοκυπριακής μειονότητας για τα συμφέροντά της, αλλά, ασφαλώς, και δικά μας λάθη οδήγησαν στην καταβαράθρωση της υπόθεσής μας. Από το αίτημα της ένωσης και της αυτοδιάθεσης καταλήξαμε σε ένα είδος κολοβωμένης ανεξαρτησίας και, σήμερα, βρισκόμαστε μάρτυρες μιας μοιρασμένης πατρίδας ή, ακόμη, και στα πρόθυρα ένωσης, όχι με την Ελλάδα, αλλά με την Τουρκία!

Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι Τουρκοκύπριοι έχουν δικαιώματα σε αυτόν τον τόπο, μόνο που δεν πρέπει να απαιτούν υπερπρονόμια. Η απαίτησή τους για εκ περιτροπής προεδρία και για το δικαίωμα αρνησικυρίας σε κάθε απόφαση της κεντρικής κυβέρνησης δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Η λύση που προδιαγράφεται είναι σαφώς ρατσιστική, αντιδημοκρατική και αντιευρωπαϊκή. Ως εκ τούτου, καθήκον κάθε προοδευτικού πολίτη είναι ο αγώνας για ισότητα όλων των πολιτών της νήσου. Ο συμβιβασμός μέχρις ενός σημείου είναι επιτρεπτός, όμως στην περίπτωσή μας με την προδιαγραφόμενη λύση δεν θα έχουμε επανένωση αλλά μόνο διάλυση και, ασφαλώς, την αρχή του τέλους για τον ελληνισμό της Κύπρου.