Η φουστανέλα της Μεγάλης Συμμαχίας…
Ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι πια ο ΔΗΣΥ. Διότι, εκεί υπάρχει μια μεγάλη μερίδα, κυρίως των απλών ψηφοφόρων του κόμματος, που διαφωνεί. Ο μεγαλύτερος θιασώτης της πολιτικής του Προέδρου είναι η ηγεσία του ΑΚΕΛ. Και αναφερόμαστε στην ηγεσία, διότι για διάφορους λόγους υπάρχει μεγάλη μάζα του ΑΚΕΛ, που διαφωνεί και με την ηγεσία του κόμματος και με την πολιτική του Προέδρου. Τα ερωτήματα, λοιπόν, που εγείρονται έχουν ως εξής:
1. Πώς ο συνεχιστής της ΕΟΚΑ Β, που ανήκε στο στρατόπεδο αυτών που άνοιξαν τις πύλες στους Τούρκους το 1974, όπως κατηγορούσε η ηγεσία του ΑΚΕΛ τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, είναι σήμερα ο μεγαλύτερος σύμμαχός της; Πώς τον έχει θέσει υπό την προστασία της; Κατανόησε το λάθος της, καθώς και ότι, όσα τον κατηγορούσε ήταν μια μαύρη και διχαστική προπαγάνδα; 2. Τι συνέβη τελικά; Το ΑΚΕΛ ήρθε να συνταυτιστεί με τις θέσεις και την πολιτική Αναστασιάδη ή ο Πρόεδρος με τις θέσεις του ΑΚΕΛ; Ή μήπως είχαν και πριν από και μετά τις εκλογές τις ίδιες θέσεις; Εάν είχαν κοινές θέσεις, τότε γιατί δεν το έλεγαν και πριν από τις εκλογές; Μήπως διότι, θα είχαν πρόβλημα με την εκλογική τους βάση; Εάν είχαν όντως διαφορές, ενώ τώρα συμφωνούν, ποια από τις δυο ηγεσίες αθέτησε τον λόγο της προς τον λαό; Βεβαίως, κάποιος, λογικά, θα μπορούσε να ισχυριστεί το εξής: Είναι κακό που τα βρίσκουν στο Κυπριακό; Καθόλου. Και προσθέτουμε: Θα πρέπει να πάνε λόγω συνέπειας μέχρι τέλους, που σημαίνει ότι εάν δεν υπάρχει δημοψήφισμα, το ΑΚΕΛ θα πρέπει αντί δικού του υποψηφίου να στηρίξει στην Προεδρία της Δημοκρατίας τον Νίκο Αναστασιάδη. Γιατί να μην τον δεχθεί, εφόσον τον στηρίζει σήμερα;
Βρήκε στο πρόσωπό του τον ηγέτη που έψαχνε μετά τον Δημήτρη Χριστόφια. Εάν πάλι έχουν πρόβλημα με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, θα πρέπει να το εξηγήσουν και να εισηγηθούν έναν άλλο τρίτο κοινό υποψήφιο ή έναν υποψήφιο του ΑΚΕΛ. Άλλωστε, η ηγεσία του ΑΚΕΛ προσφέρει τόσο μεγάλη στήριξη στον Πρόεδρο και στην ηγεσία του ΔΗΣΥ, που θα ήταν άδικο να μην ανταποδοθεί για το καλό, όπως λέγεται, της Κύπρου. Το πρώτο βήμα υπέρβασης θα μπορούσε να είχε γίνει με τις συνεδριάσεις των θεσμικών οργάνων των δύο κομμάτων το περασμένο Σάββατο, οι οποίες θα έπρεπε να ήταν κοινές. Επρόκειτο για ευκαιρία σοβαρής υπέρβασης. Ερώτημα: Δεν θα ήταν ορθό να τεθούν οι όποιες ιδεολογικές διαφορές στο περιθώριο για το καλό της Κύπρου; Θα ήταν παράδοξο να μην συνεχίσουν μαζί οι ηγεσίες του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ, ανεξαρτήτως εάν η κοινή τους πολιτική και το κοινό όραμα επιτύχουν ή αποτύχουν.
Δυσκολεύουν, πάντως, τα πράγματα και τώρα είναι που πρέπει να μείνουν ενωμένες οι δυο ηγεσίες, αφού η αποτυχία της υφιστάμενης διαδικασίας σφραγίζεται καθημερινά, από το Μον Πελεράντ ως τη Γενεύη και από εκεί ως το φιάσκο της σύστασης τεχνικών επιτροπών για την ασφάλεια, καθώς και με τις συνεχείς απειλές σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδας από τον Ταγίπ Ερντογάν. Τον οποίο κάποτε εκθείαζαν ως τον μεγάλο μεταρρυθμιστή της Τουρκίας ενώ, ακόμη και σήμερα, επιμένουν να ισχυρίζονται ότι θέλει λύση, αρνούμενοι να τον καταγγείλουν διεθνώς.
Πού να το πράξουν; Μακάρι να το πράξουν. Όμως, εάν το πράξουν, θα δεχθούν ότι απέτυχαν και τότε θα φανούν ασυνεπείς έναντι των όσων έλεγαν προς τον λαό. Και ως εκ τούτου, δεν θα είναι ανάγκη να φτάσουν μέχρι την προεκλογική Μεγάλη Συμμαχία, διότι, για λόγους αρχής και κοινής λογικής, θα πρέπει να παραδώσουν την εσωκομματική σκυτάλη και να εισηγηθούν άλλη πολιτική. Νέα στρατηγική. Πώς θα το πράξουν, όμως, αφού ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει σχέδιο Β’;
Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει και το εξής ενδεχόμενο: Αντί της ανάληψης των ευθυνών τους, να καταγγελθεί η Τουρκία, και να βγουν από τα ντουλάπια οι φουστανέλες…
πηγή : http://www.sigmalive.com/simerini/columns/thesi/398768/i-foustanela-tis-megalis-symmaxias#sthash.B2ajWjXi.dpuf
