Από τους Θύλακες στο Ψευδοκράτος

Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983, έχει φέρει την Τουρκία ένα βήμα πριν την ολοκλήρωση του στρατηγικού σχεδίου της για ανακατάληψη της Κύπρου. Το τελικό «πήδημα» θα είναι η αναγνώριση του σαν συνιστώντα πολιτεία, από την ελληνική συνιστώντα πολιτεία, μιας και η Κυπριακή Δημοκρατία είναι από καιρό, εάν όχι εκλιπούσα, απούσα. Ο όρος «συνιστώσα πολιτεία» από μόνος του, εισακούει ότι υπάρχουν δύο κράτη (πολιτείες) τα οποία ενώνονται για να συστήσουν (δημιουργήσουν) ένα καινούργιο.

Το Σχέδιο για Ανακατάληψη της Κύπρου, εμπνευσμένο από τις εκθέσεις Νιχατ Ερήμ,1955-56, και καταστρωμένο σε στρατηγικό σχέδιο από τον Ισμαήλ Τάνσου, του Γραφείου Ειδικού Πολέμου , του Τουρκικού Στρατού, ελλείψει νομικών ερεισμάτων, κατέφευγε σε πολιτικά, για να επιβάλει το ανύπαρκτο δικαίωμα των Τουρκοκυπρίων στην αυτοδιάθεση και το δικαίωμα της Τουρκίας, σαν μητέρα πατρίδα, να το υπερασπιστεί.

Ειρήσθω εν παρόδω, « και ένας Τουρκοκύπριος να μην υπήρχε στην Κύπρο έπρεπε να τον ανακαλύψουμε» μας είπε τόσο ο Νιχατ Ερήμ, όσον και ο Αχμέτ Νταβουτογλου.

Αίφνης, δεν μας προέκυψε το ψευδοκράτος. Μια ακολουθία πολιτικο-στρατιωτικών καθαναγκασμών, κάτω από τα υποκριτικά βλέμματα της διεθνής κοινότητας, το παρθενογένεσαν και το ανάθρεψα. Με την δική μας ανέχεια , εάν όχι ευλογίες.

Η διάσπαρτη, σε όλη την Κύπρο, μουσουλμανική τουρκόφωνη μειονότητα, με τις Αγγλικές ευλογίες Ζυρίχης - Λονδίνου , έγινε Τουρκική Κοινότητα, η οποία έστο και μειοψηφούσα , ήταν ισότιμη πολιτικά της Ελληνικής πλειοψηφίας, και μπορούσε να βραχυκυκλώσει, και βραχυκύκλωσε, την Κυπριακή Δημοκρατία. Μπορεί γεωγραφικά να μην είχε επιτευχθεί η διχοτόμηση , πολιτικά όμως ήταν μια πραγματικότητα.

Το 1963, με την τουρκοανταρσία και την αποχώρηση των Τ/Κ από την κυβέρνηση, επιχειρήθηκε ο πρώτος γεωγραφικός διαχωρισμός. Τότε δημιουργήθηκαν μεγάλοι Τ/Κ θύλακες, και η Τουρκία με προβοκατόρικες ενέργειες της ΤΜΤ, εξανάγκασε τους Τ/Κ να μαζευτούν σε αυτούς.

Σχηματίσθηκαν έξι μεγάλοι θύλακες, οι οποίοι αποτελούσαν το 5% περίπου του Κυπριακού εδάφους και συγκέντρωσαν πάνω από το 50% του τουρκοκυπριακού πληθυσμού.

Μεγαλύτερος ήταν αυτός της Λευκωσίας-Αγύρτας-Αγ. Ιλαρίων, γνωστότερος ως ο θύλακας του Κιόνελι. Τεράστια ήταν η στρατιωτική του σημασία, αφού έλεγχε τον δρόμο Λευκωσίας-Κερύνειας, και ως προγεφύρωμα μπορούσε να διευκολύνει τουρκική απόβαση στις ακτές της Κερύνειας. Όπως ακριβός έγινε το 1974 που με την Πρώτη Εισβολή, ενώθηκε ο θύλακας του Κιόνελι με τις ακτές της Κερύνειας.

Δεύτερος μεγάλος θύλακας ήταν αυτός του Τζιάους ο οποίος σχηματίσθηκε το 1969. Η στρατιωτική του αξία ήταν σημαντική, αφού εύκολα μπορούσε να ελέγξει και να αποκόψει τον δρόμο Λευκωσίας-Αμμοχώστου. Άλλοι σημαντικοί θύλακες ήταν αυτοί της Γαληνόπορνης, της Λεύκας , καθώς και οι θύλακες Κοκκίνων και Λιμνίτη.

Οι θύλακες διοικούνταν από την «Προσωρινή Τουρκική Διοίκηση» του Κιουτσούκ και Ντενκτάς. Είχαν ,τότε όπως και τώρα, μια εικονική οργάνωση κράτους , με βουλευτές, υπουργούς, αστυνομία κτλ. Στην πραγματικότητα όμως , όπως και σήμερα, την διοίκηση ασκούσε ο τούρκος στρατιωτικός διοικητής. Ο «Γκρίζος Λύκος». Έτσι τον αποκαλούσαν.

Λόγο της διασποράς των θυλάκων σε όλη την Κυπριακή επικράτεια, ήταν δύσκολη η διοίκηση , αλλά κυρίως ήταν δυσκολότερη η προσπάθεια να πείσουν στο διεθνές πολιτικό πεδίο ότι ήταν ένας λαός που εδικαιούτο να έχει ένα κράτος. Το πρόβλημα το έλυσαν το 1974 με την Τουρκική Εισβολή, τον βίαιο ξεριζωμό των Ελλήνων από τα κατεχόμενα, και τον βίαιο εξαναγκασμό των Τούρκων να μετακινηθούν στα κατεχόμενα. Όπως ακριβός έγινε και το 1964 με τους θύλακες.

Η τελική αναβάθμιση του ψευδοκράτους και η αναγνώριση του κατοχικού ηγέτη σε συμπρόεδρο δεν έγινε το 1983, αλλα την τελευταία δεκαετία. Η αποδοχή της εκ περιτροπής προεδρίας, της παραμονής των εποίκων, του δικαίωματος του σφετερεστή στις προσφυγικές περιουσίες, αποτελεί αναγνόριση της κατοχικής διοίκησης. Η χιαστή επαφές του Τ/Κ «ηγέτη» με την Ελληνική Κυβέρνηση και αντίστροφα, όχι μόνο εξίσωσαν τον νόμιμα εκλελεγμένο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας με τον κατοχικό ηγέτη, άλλα του άνοιξαν τις πύλες των διεθνών σαλονιών σε Ευρώπη και Αμερική. Με πρώτη και καλύτερη στην πόρτα του Νταβός, και στην συνέχεια του Μόντ Πελεράν και Κράς Μοντανα. Με δικά μας πανηγύρια. Δίπλα-δίπλα, συμπρόεδρος με συμπρόεδρος.