Ουκρανία-Κύπρος: Παραλληλισμοί και Αντιθέσεις
Εάν έχουμε μέχρι σήμερα αποφύγει έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, είναι χάριν στην «Αμοιβαία Πυρηνική Αποτροπή». Δηλαδή, αναγνωρίζοντας ότι στην περίπτωση πυρηνικού κτυπήματος, ο αντίπαλος, έστω και κτυπημένος, έχει την δυνατότητα να απαντήσει με πυρηνικά όπλα, αυτό αποτρέπει εξαρχής την χρήση τους. Αυτό το ισοζύγιο ισχύος, ανάτρεψε η Δύση αφού συνέταξε στην σφαίρα επιρροής της μια-μια της χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, φτάνοντας στα σύνορα της Ρωσίας, από όπου θα μπορούσε να κτυπήσει τούς Ρωσικούς βαλλιστικούς πυραύλους την στιγμή που εκτοξεύονται. Χωρίς να δικαιολογώ τον Πούτιν και την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η οποία είναι καταδικαστέα, την κύρια ευθύνη για αυτό τον πόλεμο τον έχει η Δύση. Ο Πούτιν αυτή την στιγμή προσπαθεί να εξασφαλίσει το «εγγύς εξωτερικό» των πέτρινων χρόνων του ψυχρού πολέμου. Δηλαδή να ελέγχει τις χώρες στα σύνορά του, για να επέλθει η ισορροπία δυνάμεων και να νιώθει ασφαλής.
Οι Τουρκικές διεκδικήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο δεν εδράζονται σε αυτή την θεωρία. Δηλαδή να σχηματιστεί ένα μαξιλαράκι ασφαλείας. Η Τουρκία πότε δεν απειλήθηκε από Ελλάδα και Κύπρο ή οποιαδήποτε εκ δυσμάς χώρα. Οι διεκδικήσεις της είναι καθαρά κατακτητικές για να αποκτήσει πρόσβαση στην ελεύθερη θάλασσα, στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους του βυθού και της χερσαίας γης, και να ανακτήσει τα εδάφη, που κατά την δική της θεώρηση, αδίκως της έκλεψαν οι Ρωμιοί με την βοήθεια της Χριστιανικής Δύσης.
Τόσο η Τουρκία, όσο και η Ρωσία, επικαλούμενες την προστασία ομοεθνών μειονοτήτων, εισέβαλαν, κατακτήσαν και εγκατέστησαν κατοχικές διοικήσεις, τις οποίες αυτό-ανακήρυξαν σε ανεξάρτητα κράτη. Στην περίπτωση της Κύπρου η απάντηση ήταν άμεση και ομόφωνη αφού το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όχι μόνο δεν αναγνώρισε το κατοχικό καθεστώς, αλλά το έκρινε παράνομο και μη γενόμενο, και κάλεσε όλα τα κράτη να μην το αναγνωρίσου. Η απόφαση αυτή είναι δεσμευτική για όλα τα κράτη. Αυτό δεν έχει συμβεί στην περίπτωση της Ουκρανίας, αφού η ίδια η Ρωσία είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας και διαθέτει βέτο σε οποιαδήποτε απόφαση.
Το Διεθνές Δίκαιο δεν ευνοεί απαιτήσεις εθνοτικών μειονοτήτων, για απόσχιση. Εξαντλεί όλα τα μέσα για να διατηρήσει τον πληθυσμό στα όρια του ήδη ανεξάρτητου κράτους. Η απόσχιση μίας μειονότητας, αν και απομακρυσμένη έσχατη λύση, δεν αποκλείεται από το διεθνές δίκαιο, κάτω από ιδιάζουσες και συγκεκριμένες συνθήκες. Η απόσχιση θα μπορούσε να προκύψει ως αποκατάσταση ενός πληθυσμού που υπόκειται σε συστηματική και βάναυση παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του και είναι θύμα εξόντωσης. Η μόνη περίπτωση που ο ΟΗΕ αναγνώρισε αυτό το δικαίωμα ήταν στην περίπτωση του Μπαγκλαντές, όπου αυθαίρετα το Πακιστάν, εκδίωξε τους αντιπροσώπους των Μπενγκάζη από την Πακιστανική βουλή και στην συνέχεια επιδόθηκε σε μαζικές σφαγές εκατομμυρίων στο Ανατολικό Πακιστάν (σημερινό Μπαγκλαντές). Κάτι ανάλογο δεν έχει γίνει, ούτε σε Κύπρο, ούτε σε Ουκρανία.
Στην Ουκρανία, οι Ρωσόφωνες μειονότητες, ήταν αυτόχθονες κάτοικοι στις περιοχές τις οποίες ζούσαν, και αποτελούσαν την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων. Αυτό μπορεί να μην τους έδινε το δικαίωμα της ανεξαρτησίας, αλλά τους έδινε το δικαίωμα της εσωτερικής αυτοδιάθεσης. Δηλαδή εντός του κυρίαρχου κράτους της Ουκρανίας να έχουν αυτοδιοίκηση. Να ασκούν την εσωτερική διοίκηση εντός της περιοχής τους, σύμφωνα όμως με τους νόμους του κεντρικού κράτους. Αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση των Τουρκοκυπρίων, αφού ποτέ δεν ήταν συγκεντρωμένοι σε μια περιοχή και ποτέ δεν ήταν αυτόχθονες κάτοικοι της Κύπρου. Δεν παύουν όμως να είναι Κύπριοι πολίτες, και τα μειονοτικά τους δικαιώματα πρέπει να προστατεύονται. Απόρροια αυτών των δικαιωμάτων ήταν τα υπερπρονόμια τα οποία τους παραχωρούσε το δοτό σύνταγμα του 1960.
Τόσο το 1963-64 με την τουρκοανταρσία , όσο και το 1974 με την εισβολή, όσο και το 1983 με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους έχει επιχειρηθεί η συγκέντρωση των Τουρκοκυπρίων σε ένα γεωγραφικά προσδιορισμένο χώρο για να ενδυναμώσουν το αφήγημα τους για ξεχωριστό λαό και τις διεκδικήσεις για αυτοδιάθεση/ανεξαρτησία. Απέτυχαν παταγωδώς, αφού και στις τρείς περιπτώσεις η Κυπριακή Δημοκρατία, με ή χωρίς την συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στην διακυβέρνηση, παράμεινε το μόνο αναγνωρισμένο κράτος, επί του συνόλου του εδάφους του νησιού.
Τέλος, τόσο την περίπτωση της Ουκρανίας όσο και της Κύπρου, η διεθνής κοινότητα, ποντιοπιλατικά, βλέπει από μακριά, και στην ουσία δεν κάνει καμία ουσιαστική στρατιωτική κίνηση να σταματήσει την αιματοχυσία, πχ όπως στο Κουβέιτ. Ετούτης στην περίπτωση της Ουκρανίας τα οικονομικά και πολιτικά μέτρα εναντίον της Ρωσίας ήταν σκληρά και άμεσα, ενώ στο Κυπριακό περιορίζονται σε άνευ ουσίας και εφαρμογής ευχολόγια.
Αυτή την στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε ότι σε περίπτωση πολέμου με την Τουρκία θα είμαστε μόνοι μας. Επιβάλλεται να ενισχυθεί η άμυνα του κράτους μας ώστε να μπορεί να αντισταθεί επί μακρόθεν σε μία νέα Τουρκική εισβολή. Από την άλλη πρέπει να συσφίξουμε της πολιτικό-οικονομικές μας σχέσεις με τους δυνατούς της γης, έτσι ώστε οποιοδήποτε πλήγμα στην Κυπριακή Δημοκρατία να ισοδυναμεί με άμεσο πλήγμα στα δικά τους οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα. Μόνο τότε θα δράσουν άμεσα και αποτρεπτικά υπέρ μας.
