Καρπός των λαθών μας οι ίσες αποστάσεις
Δικαίως να αισθανόμαστε αδικημένοι από τις ίσες αποστάσεις που κρατά ο ΓΓ του ΟΗΕ, όπως διατυπώνονται στις εκθέσεις του για την Κύπρο. Αδίκως όμως κουνάμε το δάχτυλο στον ΓΓ αντί στους εαυτούς μας.
Εμείς, έχουμε υποβιβάσει το Κυπριακό σε διακοινοτικό πρόβλημα και όχι σε πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Ο ΓΓ δεν διαμεσολαβεί μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας και Τουρκίας για τερματισμό της παράνομης κατοχής, αλλά μεταξύ των δύο κοινοτήτων οι οποίες δεν συμφωνούν στον διαμοιρασμό της εξουσίας στο νησί. Η κατοχική Τουρκία και τα συνεχιζόμενα από το 1974 εγκλήματά της, έχουν μπει στο περιθώριο και θα εξεταστούν μετά τον διαμερισμό γης και εξουσίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων, οι οποίες προσέρχονται στο τραπέζι επί ίσοις όροις και η λύση πρέπει να είναι συναινετική. Τα εγκλήματα της Τουρκίας, χάριν μιας αποδεκτής από την Τουρκία λύση, τελικός θα της χαριστούν άνευ ανταλλαγμάτων ή τιμωρίας.
Πολλοί επικαλούνται την μικρότητα του κράτους μας έναντι της Τουρκίας, ώστε να μας πείσουν ότι, μάταια είναι η διεκδίκηση των δικαίων μας. Μικρότητα και αδυναμία υπάρχει μόνο στα ηττοπαθημένα μυαλά τους, τα οποία προσπαθούν να μας πείσουν ότι, επειδή χάσαμε ένα πόλεμο τον οποίον ενορχήστρωσαν και εκτέλεσαν οι εγγυήτριες δυνάμεις το 1974, πρέπει να υποστούμε τις συνέπειες. Το 1974 δεν νικηθήκαμε, προδοθήκαμε. Από τους παράφρονες της χούντας, την διεθνή κοινότητα, αλλά και από την Καραμανλική μεταπολίτευση.
Η λύση δεν έγκειται στην Τουρκία αλλά στην ένταση, έκταση και μεθόδευση των διεκδικήσεών μας στο διεθνές σύστημα, εκμεταλλευόμενοι το Διεθνές Δίκαιο, που είναι με το μέρος μας, καθώς και οποιεσδήποτε πολιτικο-στρατιωτικές συγκυρίες.
Παρά το ότι στο άναρχο διεθνές σύστημα, η στρατιωτική ισχύς είναι σημαντική, δεν ισχύει πλέων η λαϊκή ρήση, «οπού φτωχός και η μοίρα του». Μετά τον Β’ΠΠ, η ίδρυση του ΟΗΕ και στην συνέχεια της ΕΕ, έδωσε ίσο λόγο και θέση σε μικρά και μεγάλα κράτη, ένατη του Διεθνούς Δικαίου. Έθεσε ορισμένες βασικές αρχές οι οποίες δίνουν την δυνατότητα σε μικρά κράτη να διεκδικούν και υπερασπίζονται τα δίκαιά τους. Στον βωμό της λύσης, τα έχουμε πετάξει όλα στον κάλαθο.
Πως μπορούμε να διερωτόμαστε γιατί ο ΓΓ κρατά ίσες αποστάσεις και δεν κακίζει την τουρκική ρητορική για δύο κράτη, όταν εμείς αβασάνιστα απεμπολούμε την κυριαρχία του κράτους μας και τα δικαιώματά μας, τα οποία απορρέουν από το διεθνές δίκαιο; Όταν συμμετέχουμε σε πενταμερή διεθνή διάσκεψη για το Κυπριακό σαν κοινότητα και όχι κράτος. Όταν συνομιλούμε με τον κάθε αποσχιστή Τατάρ, αντί να εκδίδουμε διεθνή εντάλματα σύλληψης για αυτόν και κάθε υπουργό της κυβέρνησής του. Όταν αναγνωρίζουμε δικαιώματα στους σφετεριστές των περιουσιών των μας, νομιμοποιώντας έτσι εγκλήματα πολέμου. Όταν συναινούμε στην επιβολή κυρώσεων από την ΕΕ για εισβολές σε μη κράτη μέλη της ΕΕ, χωρίς να εξασφαλίζουμε ανταλλάγματα για την δική μας υπόθεση. Όταν έχουμε φυσικό αέριο και δεν το εκμεταλλευόμαστε τώρα, αλλά το υποθηκεύουμε στην Τουρκία για μετά την λύση.
Πρέπει να διαπραγματευτούμε το Κυπριακό πρώτα σαν κράτος το οποίο υφίσταστε παράνομη εισβολή και κατοχή και μετά σαν κοινότητα για εξεύρεση ενός συμβιβασμού για το θέμα της διακυβέρνησης. Είναι δύο ξεχωριστά προβλήματα μεν, αλληλένδετα δε, αλλά όχι το ένα και το αυτό.
Στο θέμα της διακυβέρνησης υπάρχει πλήρη ισότητα στην διαπραγμάτευση μεταξύ των κοινοτήτων. Η διευθέτηση της διακοινοτικής διαφοράς όμως δεν είναι προϋπόθεση για τερματισμό της κατοχής. Το Διεθνές Δίκαιο δεν επιτρέπει την χρήση ή απειλή χρήσης βίας στην διευθέτηση διαφορών. Στο θέμα της εισβολής και κατοχής όμως, υπάρχει το Διεθνές Δίκαιο το οποίο είναι με το μέρος μας και η βούληση ή αβουλία της διεθνής κοινότητας να το εφαρμόσει.
Οι συγκυρίες τα τελευταία 15 χρόνια, με τον Ερτογάν στην εξουσία, την ανακάλυψη των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ΑΟΖ μας και τον πόλεμο στην Ουκρανία, έχουν δημιουργήσει ένα ευνοϊκό για μας διεθνές περιβάλλον το οποίο δυστυχώς δεν εκμεταλλευτήκαμε.
Πρώτον γιατί δεν δρούμε σαν κράτος αλλά σαν κοινότητα και δεύτερο γιατί ακολουθούμε μια στρατηγική κατευνασμού της Τουρκίας αντί της ενεργής και διεκδικητικής συμμετοχής στο διεθνές σύστημα, με στρατηγική ενδυνάμωσης των συντελεστών ισχύος μας (εσωτερικών και εξωτερικών), ώστε το κόστος της Τουρκίας για την εισβολή και κατοχή να είναι μεγαλύτερο από τα πολιτικά και γεωστρατηγικά της οφέλη.
