Ταρτούφοι παντού!

*** Παρ' ότι η μόνη λέξη που μπορεί να αποτυπώσει το σημερινό μας κατάντημα είναι η τραγωδία, εντούτοις η φαρσοκωμωδία του Μολιέρου «Ο Ταρτούφος» εμφανίζεται ως η πιο αρμόζουσα υπό τις περιστάσεις.

*** Αρμόζουσα, διότι βιώνουμε ένα ατέρμονο θέατρο παραλόγου σε όλα τα επίπεδα (εθνικό ζήτημα, πολιτική ζωή, ακόμα και στον μικρόκοσμό του ο καθείς μας).

*** Ο Ταρτούφος, πρωταγωνιστής στην απαγορευμένη κωμωδία του Μολιέρου, ήταν ένας ψευτοθρησκευόμενος επαρχιώτης, ο οποίος με τις υποκριτικές του ικανότητες κατάφερε να πείσει σε τέτοιο βαθμό έναν Παριζιάνο ευγενή, ώστε να του αποσπάσει την περιουσία, τη γυναίκα και να τον εξωθήσει σε αποκλήρωση των παιδιών του.

*** Η καυστική σάτιρα του Μολιέρου, που -εμμέσως πλην σαφώς- καταπιανόταν με την υποκρισία κλήρου και εξουσίας, είχε ενοχλήσει εκείνη την εποχή (1664 μ.Χ.) το Αρχιερατείο της Γαλλίας και τη μητέρα του βασιλιά Λουδοβίκου, με αποτέλεσμα να εκδοθεί διάταγμα απαγόρευσής της.

*** Η υποκρισία, όμως, από τα βάθη των αιώνων δεν άλλαξε ούτε μορφή, ούτε πρωταγωνιστές. Ο Μένανδρος, μάλιστα, εξισώνει τα δάκρυα μιας πόρνης με αυτά ενός ρήτορα (σ.σ. σύγχρονος πολιτικός).

*** «Όμοια πόρνη δάκρυα και ρήτωρ έχει»... (Μένανδρος, φιλόσοφος 4ος αιώνας π.Χ.)

*** Καμώνονται τάχατες οι πολιτικοί μας πως πρέπει να παταχθεί η κουμπαροκρατία και το ρουσφέτι, ωστόσο, ψήφισαν έναν νόμο που το νομιμοποιεί και ούτε αυτόν δεν είναι σε θέση να εφαρμόσουν. Όπως, βέβαια, τόσους και τόσους άλλους νόμους που ψηφίζονται για το θεαθήναι, αλλά είτε δεν εφαρμόζονται, είτε εφαρμόζονται επιλεκτικά.

*** Με αφορμή τον ντόρο της εβδομάδας, σημειώνω ότι ο νόμος του 2015 για τα κομματικά αξιώματα των δημοσίων υπαλλήλων αντίκειται στις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που συνιστούν νομολογία.

*** Σημειώνω, επίσης, ότι η ρητορική περί διασφάλισης των πολιτικών δικαιωμάτων των δημοσίων υπαλλήλων, είναι ρητορική ανοησίας.

*** Τα πολιτικά δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων (συμμετοχή σε κομματικές και προεκλογικές συγκεντρώσεις κ.τ.λ.) διασφαλίζονται με την τροποποίηση του νόμου Περί Δημόσιας Υπηρεσίας, που ψηφίστηκε το 1990.

*** Είναι δε άξιον απορίας, πώς είναι δυνατόν να θεωρούν οι «εκλεκτοί» του λαού ότι όλη αυτή η κομματική υποκρισία μπορεί να πείσει έναν λογικά σκεπτόμενο πολίτη.

*** Άλλο πράγμα τα πολιτικά δικαιώματα και άλλο τα κομματικά αξιώματα!

*** Το πιο εξοργιστικό, όμως, δεν είναι η εξόφθαλμη υποτίμηση της νοημοσύνης μας, αλλά η τακτική που χρησιμοποιούν ως σύγχρονοι Ταρτούφοι.

*** Δακρυρροούν περί αρχών και αξιών, αλλά όταν δεν πιάσει το «κλαματούι», ανασύρουν από τη φαρέτρα τους την κολακεία (καλόπιασμα).

*** Και άμα δεν πιάσει ούτε αυτό, δίνουν ρεσιτάλ απειλητικής ειρωνείας και εκφοβισμού (κατά τον σύγχρονο ορισμό bullying).

*** Τα βέλη, βεβαίως, δεν περιορίζονται στον δημοσιογραφικό κόσμο (διότι εκεί είναι μεν αναμενόμενα, πλην όμως αναποτελεσματικά).

*** Το ανησυχητικό είναι ότι η νέα καταγραφόμενη τάση θέλει τα βέλη να στρέφονται και σε θεσμικούς αξιωματούχους, εντεταλμένους να εποπτεύσουν και να διαφυλάξουν τη χρηστή διοίκηση και την τήρηση των νόμων (βλέπε Γενικός Ελεγκτής, Γενικός Εισαγγελέας κ.λπ.).

*** Ποσώς με απασχολεί ως απλό πολίτη εάν υπερβαίνουν του ρόλου και των εξουσιών τους (αυτό ας το ρυθμίσει ο νομοθέτης). Εκείνο που με απασχολεί είναι πως σε μια οικονομικά και ηθικά χρεοκοπημένη χώρα επιβάλλεται κάθαρση και αλλαγή.

Παρεμπιπτόντως, επαγρυπνείτε και φυλάγεσθε και από τους Ταρτούφους στην προσωπική σας ζωή.

Και το άσχετον, άμα δεν λατρέψεις τη φωτιά, θα πέσει να σε κάψει.

πηγή: http://www.sigmalive.com/blog/argyroup/2017/04/2080/tartoufoi-pantou#.dpuf