Πολιτική Ισότητα Συνιστώντων Κρατιδίων

Ο τουρκικός επεκτατισμός στην Κύπρο, έχει εκτραφεί από την γηραιά πόρνη, από πολύ ενωρίς. Για να αντισταθμίσει την λαϊκή θέληση της πλειοψηφίας των Κυπρίων ( οι οποίοι ήταν Έλληνες), φρόντιζε να δίνει υπερδικαιώματα, στην Τουρκική κοινότητα. Τόσο το σύστημα εσωτερικής διακυβέρνησης στην Διασκεπτική το 1948, όσο και οι Συνταγματικές Προτάσεις Ράντκλιφ το 1956, ευνοούσαν την Τουρκική κοινότητα. Το δόγμα της πολιτικής ισότητας των κοινοτήτων και όχι των πολιτών, είναι εκ’ τότε μεθοδευμένο. Αντικατοπτρίζεται στην Ανανική έκδοση της Δ.Δ.Ο., όπως συνομολογήθηκα από τον ΟΗΕ και τον Λόρδο Χάνεϊ. Προνοούσε τον διαμερισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δύο ισότιμα κρατίδια, όπου η κάθε κοινότητα θα είχε την δική της πλειοψηφία γης και πληθυσμού.

Η πολιτική ισότητα , είναι ο θεμελιώδης λίθος της Δημοκρατίας, και διεθνώς αναφέρετε στο δικαίωμα του κάθε πολίτη ( όχι των κοινοτήτων ) στην ίση μεταχείριση και ίση εκτίμηση των προτιμήσεων και δικαιωμάτων του. Αυτό εκφράζεται μέσα από διεθνώς αποδεχτές αρχές όπως: ένας πολίτης μια ψήφος, όλοι ίσιοι έναντι του νόμου, κ.ο.κ. Με λίγα λόγια, όλοι οι πολίτες, άνευ ρατσιστικών ή άλλος πως διακρίσεων, έχουν ακριβός τα ίδια δικαιώματα.

Η πολιτική της Αγγλίας, ήταν ότι η Τουρκική κοινότητα της Κύπρου είχε το ίδιο/ ίσο δικαίωμα με την Ελληνική, για αυτοδιάθεση και Ένωση με την Τουρκία. Ευτυχώς, με τις εκθέσεις του Χιλιανού συνταγματολόγου, καθηγητή, Αλεσσάντρο Αλβαρές, αυτό το αξίωμα κατατρίφθηκε. Δυστυχώς οι ισορροπίες στον ΟΗΕ δεν ήταν τέτοιες που να επιτύχουν την έγκριση ψηφίσματος που κατοχύρωνε το δικαίωμα του ενός Κυπριακού Λάου στην αυτοδιάθεση. Έτσι, κάτω από την Δαμόκλειο Σπάθη του Σχεδίου Μακ Μίλλαν, για τριχοτόμηση, οδηγηθήκαμε στις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, και στο δοτό σύνταγμα του 1960.

Παρά τα πολλά αρνητικά του τότε συντάγματος, δεν έπαυε να γεννά, ένα και αδιαίρετο κράτος, με μια κυριαρχία, και μια διεθνή προσωπικότητα. Η διακυβέρνηση μπορεί να χαρακτηριζόταν «συνεταιρική», λόγο των υπερπρονομίων της Τουρκικής κοινότητας, η κυριαρχία όμως, και η διεθνής αναγνώριση ήταν μία, αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η κυριαρχία του Κυπριακού κράτους δεν πηγάζει από κυριαρχικά δικαιώματα των δύο κοινοτήτων, αλλά από το σύνολο του Κυπριακού Λαού, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής, θρησκείας ή φύλου. Για αυτό άλλωστε συνεχίζει, η Κυπριακή Δημοκρατία, να είναι η μοναδική, νόμιμη και διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση επί του συνόλου του Κυριακού εδάφους, μολονότι οι Τούρκοι συμπολίτες μας έχουν αποχωρίσει από την διακυβέρνηση από το 1964.

Ο όρος Συνιστώντα Κρατίδια είναι αδόκιμος και άκρος επικίνδυνος, γιατί με μία μονοκονδυλιά αναιρεί τα όσα έχουμε κεκτημένα. Δηλαδή το ένα κράτος, την μία κυριαρχία, και μια διεθνή προσωπικότητα, σαν κύπριοι πολίτες στο σύνολό μας, και όχι σαν κοινότητες. Η αποδοχή του όρου Συνιστώντα Κρατίδια, επιβεβαιώνει το περί εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας τουρκικό θεώρημα, αφού αποδέχεται ότι υπάρχουν δύο εθνικά αμιγές κρατίδια, τα οποία θα εκχωρήσουν μέρος της κυριαρχίας τους για να δημιουργήσουν την Νέα Κυπριακή Δ.Δ.Ο. Οπότε φυσιολογικά και το κατάλοιπο εξουσίας παραμένει στα Συνιστώντα Κρατίδια. Για αυτό να μην μας φαίνεται παράξενο που οι Τούρκοι απαιτούν 50/50 συμμετοχή σε όλα τα ομοσπονδιακά όργανα, δικό τους FIR, δική τους ΑΟΖ, και 50/50 συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου.

Δυστυχώς, για τον κάθε κύριο Ακιντζή, οι Οθωμανικές σοφιστείες, και τουρκοκυπριακοί παιδιαρισμοί, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν ούτε να νομιμοποιήσουν τα τετελεσμένα της Εισβολής και Κατοχής. Όπως και να το μετρήσεις το 18 δεν γίνεται 82. Εκτός βέβαια αν πιστέψουμε στο Τουρκικό αφήγημα και υπογράψουμε την θανατική καταδίκη μας.