Στον Απόηχο της Γενεύης
Τελικά κατόρθωσαν οι κυβερνόντες, ΠτΔ και κουστωδία «εθνικοφρόνων» του ΔΗ.ΣΥ. και «μη-ελληνικής-Κύπρου» του ΑΚΕΛ, να μας επιστρέψουν στην αποικιοκρατία. Τότε που καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι για να συζητήσουμε, κοινότητα με κοινότητα, έχοντας απέναντι μας της μητέρες πατρίδες ( Ελλάδα – Τουρκία) και την κακιά μητριά (Αγγλία).
Αναίρεσαν την πάγια θέση, η οποία έθετε σαν όρο για την σύγκλιση μιας διεθνούς διάσκεψης, την συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας και την μη αναβάθμιση του ψευδοκράτους ή του κατοχικού ηγέτη. Μετά από σαράντα χρόνια αυτοπυροβοληθήκαμε. Μια στην Γενεύη, δύο στο Μοντ Πελεράντ 3 και τρις και τέσσερις και πέντε στα επόμενα Μοντ Πελεράν. Γιατί πλέων έχει γίνει κεκτημένο.
Η αποαναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν θα έρθει απο μια και μόνη πράξη, αλλά θα είναι το συλλογικό αποτέλεσμα πολλών πράξεων και παραλήψεων. Με το πέρασμα του χρόνου οι Τούρκοι εμπεδώνουν στην διεθνή κοινή γνώμη ότι στην Κύπρο υπάρχουν δύο λαοί, δύο διοικήσεις. Μια διεθνώς αναγνωρισμένη και μια μη, λόγο του ετσιθελισμού και της αδιαλλαξίας της Ελληνικής διοίκησης, που έχει απαγάγει την Κυπριακή Δημοκρατία, απομονώσει και αποκόψει τους φτωχούς Τουρκοκύπριους από τον υπόλοιπο κόσμο. Και θα έρθει η ημέρα που θα μας καθίσουν στο σκαμνί. Και από θύματα θα μας παρουσιάζουν σαν θύτες. Και η τιμωρία μας θα είναι πρώτα το απευθείας εμπόριο και δεύτερο η αναγνώριση του ψευδοκράτους.
Μπορεί η Γενεύη από μόνη της να μην αποαναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία αλλά σίγουρα αναβαθμίζει τον Ακιντζή και το ψευδοκράτος. Χάριν συζήτησης να δεχτούμε ότι ο ΠτΔ ήταν παρόν με διπλή ιδιότητα (πρόεδρος/ κοινοτάρχης). Ο Ακιντζή για ποίο λόγο ήταν στο τραπέζι; Εάν ήταν σαν κοινοτάρχης, έπρεπε να παρακάθεται έως βουβός παρατηρητής και όχι να συμμετάσχει. Τις εγγυήσεις, μόνο ο ΠτΔ μπορεί να της διαπραγματευτεί (για όλες τις κοινότητες της Κυπριακής Δημοκρατίας) και όχι οι κοινοτάρχες από κοινού. Εμμέσως πλην σαφώς ο Ακιντζί αναβαθμίζεται σε συμπρόεδρο. Αυτή είναι η τραγική αλήθεια. Αλλά επειδή είναι ακόμη πολύ γρήγορα να μας το πουν και να το χωνέψουμε, περιορίζονται στους χαρακτηρισμούς «οι αυτού εξοχότητες, οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων». Άνευ σημαίας και θυρεού.
Μπορεί να δήλωσε ο ΠτΔ ότι παρευρίσκεται και σαν ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά κανείς δεν τον αναγνώρισε έως τέτοιον και ούτε του συμπεριφέρθηκαν έως τέτοιο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Τόσο ο ΟΗΕ, όσο και η ΕΕ ήταν καθαροί στις δηλώσεις τους και στα τελικά επίσημα συμπεράσματα της διάσκεψης. Οι τρις εγγυήτριες δυνάμεις, οι δυο κοινότητες και η ΕΕ έως παρατηρητής. Αυτοί έλαβαν μέρος στην Διεθνή Διάσκεψη της Γενεύης για την Κύπρο στις 12 Ιανουαρίου τρέχοντος έτους.
Οι αναφορές του ΓΓ του ΟΗΕ, εκτός της τραπέζης των συνομιλιών, σε Κυπριακή Δημοκρατία, ένα λαό και δύο κοινότητες, ( αναρωτιέμαι, θα ξανακούσουμε αυτή την διατύπωση ή θα του τραβήξουν το αυτί όταν επιστρέψει στην Νέα Υόρκη;), είναι θετικές και καλοδεχούμενες αλλά δεν μειώνουν το γεγονός ότι στο τραπέζι καθίσαμε απέναντι από την Τουρκία σαν κοινότητα. Οπότε, ψέματα οι τυμπανοκρουσίες ότι καθίσαμε για πρώτη φορά απέναντι από την Τουρκία και συζητήσαμε το θέμα των εγγυήσεων.
Όπως ψέματα είναι και ο ισχυρισμός ότι για πρώτη φορά η Τουρκία έδωσε χάρτες. Χάρτες έδωσε η Τουρκική πλευρά και στις 13 Αυγούστου 1978, επιστρέφοντας 1,2% των εδαφών. Χάρτες επίσης έδωσε και στις 5 Αυγούστου του 1981, επιστρέφοντας περίπου το 3% των εδαφών.
Οι χάρτες και το εδαφικό συνδέονται άμεσα με τον αριθμό των προσφύγων οι οποίοι θα επιστρέψουν στις περιουσίες τους υπό Ελληνική διοίκηση. Στο Μοντ Πελεράν 2, ο χάρτης του Ακιντζί προέβλεπε επιστροφή 65,000. Ο χάρτης της Γενεύης προβλέπει 55,000. Σημειωτέων, εμείς διεκδικούμε επιστροφή 100,000 προσφύγων ( βάση της απογραφής του 1973).
Αυτό όμως που δεν μας λένε είναι, το τι θα γίνει με αυτούς που θα επιστρέψουν (;) υπό Τουρκική διοίκηση. Και ο λόγος είναι απλός. Δεν θα επιστρέψουν. Χάρις στην μεγάλη επιτυχία του ΠτΔ , η Τουρκία να αναγνωρίσει το δικαίωμα των προσφύγων στις περιουσίες τους ( σάμπως και το χάσανε επειδή η Τουρκία παράνομα και δια της βίας των όπλων τους το στερεί), αναγνωρίσαμε και εμείς το ανύπαρκτο δικαίωμα του κλέφτη, που σφετερίζεται σήμερα τις περιουσίες των προσφύγων. ( Για να προλάβω τους αιθεροβάμονες , δεν υπάρχει απόφαση δικαστηρίου που να δίνει δικαίωμα σε χρήση που απορρέει από έγκλημα πολέμου). Αυτό σε συνδυασμό με την σοφιστεία του συναισθηματικού δεσμού του κλέφτη με τα κλεμμένα και τις είκοσι τόσες κατηγορίες που δικαιολογούν την αρπαγή των προσφυγικών περιουσιών, πολύ λίγοι μέχρι και κανένας πρόσφυγας θα επιστρέψουν στα υπό Τουρκική διοίκηση εδάφη. Και αυτοί που θα επιστρέψουν, για πόσο;
Στον απόηχο της Γενεύης οι Τούρκοι μας λένε ξανά, καθαρά και δυνατά: «Τίποτα δεν επιστρέφεται, κανένας δεν φεύγει. Ούτε ένας έποικος, ούτε ένας στρατιώτης.»
Και τα φοβισμένα κοτόπουλα μας λένε ξανά: «Η Τουρκία θέλει λύση.»
Αντώνης Κ. Σιβιτανίδης, M.Sc. B.Sc.
Εκπρόσωπος Τύπου Ε.Ε. ΔΗ.ΚΟ. Πάφου
