Εξαφάνισαν το «ου», Κυριάκο, απέμεινε το «Περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα»…

Έλα, Κυριάκο. Σε περιμένουν σήμερα στο νησί του πόνου. Να σε εξυμνήσουν στο ετήσιο μνημόσυνό σου. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμούνται την περήφανη απάντηση που έδωσες στους Άγγλους δυνάστες όταν σου φώναξαν να βγεις από το κρησφύγετο: «Όχι, δεν παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας». Εκείνο το «όχι» σου, έκλεισε μέσα του τις τεράστιες αξίες της ανθρωπότητας. «Εκείνο τ’ «όχι» δεν το επανέλαβε η ηχώ, ήταν πολύ βαρύ για να το μεταφέρει», έγραψε ο τεράστιος Μόντης. Για τον Αυξεντίου το έγραψε, αλλά ισχύει απόλυτα και για σένα. Σε περιμένουν για να σε τιμήσουν (οι υποκριτές). Εκείνο το παγερό μεσημέρι της 19ης Νοεμβρίου 1958, είχες αποφασίσει το δρόμο που θα ακολουθούσες. Ήταν αυτός που έγραφες στα συγγράμματά σου: «Έκλεξε όσον ημπορής τον τρόπο του θανάτου σου, ένας ωραίος θάνατος είναι συνήθως η ευγενεστέρα πράξις της ζωής». Επέλεξες τον ωραιότερο. Το θάνατο για τη λευτεριά της πατρίδας. Εκείνο το αγέρωχο «μολών λαβέ» σε έστειλε στο πάνθεον της Ιστορίας. Το αίμα σου πότισε τη ράχη του παλικαρόβουνου. Ο Πενταδάκτυλος συγκλονίστηκε. Δεν άντεχε τόσο ηρωισμό στη ράχη του. Πού να ξέρατε ότι 16 χρόνια μετά, στις ίδιες βουνοπλαγιές θα έρρεε και πάλι αίμα ελληνικό. Κάποια άλλα παλικάρια θα άφηναν την ψυχή τους εκεί. Προδομένα όπως κι εσύ. Πού να ήξερες ότι εκεί που ακόμη και οι αετοί δίσταζαν να πετάξουν από δέος, θα έφτιαχναν οι βάρβαροι τη σημαία της ντροπής. Την ώρα που οι μεγαλόσχημοι θα σε εξυμνούν το παλικαρόβουνο θα κλαίει. Ίσως προφητικά επέλεξες τη θυσία σου εκεί δίπλα από τη μούτζα. Αυτή μας αρμόζει. Σήμερα κάποιοι θα θυμηθούνε την κορυφαία πράξη του απόλυτου ηρωισμού, του απόλυτου πατριώτη: «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα». Ακόμη και ο Άγγλος στρατάρχης μαρμάρωσε. Μισό εκατομμύριο λίρες είχε το βαλιτσάκι που σου πρότεινε. Αγόραζες ολόκληρη την Κύπρο τότε. Έστρεψες, όμως, την πλάτη και κοίταξες κατάματα την αρετή, τα ιδανικά, την τιμή. Πού να ήξερες ότι, έκτοτε, οι επόμενες γενιές λάτρεψαν την επική απάντησή σου, διαγράφοντας το «ου». Αφοσιώθηκαν ψυχή τε και σώματι στον αγώνα περί χρημάτων. Ακόμη και σήμερα, πολλοί στρατευμένοι στον ίδιο «αγώνα» παραμένουν. Ξεπουλούν ψυχές και πατρίδες. Ακόμη και στο διάβολο… Έλα, Κυριάκο, μην αργείς. Φόρεσαν τα γιορτινά τους οι ταγοί (οι τιποτένιοι) και σε περιμένουν. Θα θυμηθούν κι αυτό που έλεγες: «Αν πραγματικά μια φορά κανείς πεθαίνει, το να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα, θεία είναι η δάφνη». Θα σου κρύψουν, όμως, την αλήθεια. Δεν θα σου ομολογήσουν ότι έκοψαν τον ομφάλιο λώρο. Σήμερα δεν πεθαίνουμε για την Ελλάδα. Ούτε καν για την Κύπρο. Σήμερα μάθαμε απλώς να ζούμε με σκυφτό το κεφάλι. Πάψαμε προ πολλού να μιλάμε για λευτεριά. Μιλάμε μόνο για υποφερτή λύση. Ξέρεις τι προτάσσουμε; Τα χρήματα. Την οικονομία. Θα γίνουμε «παράδεισος», ισχυρίζονται κάποιοι από τους τιποτένιους, που με θράσος θα σε τιμήσουν σήμερα. Αυτό κατάντησε να είναι το μεγάλο, το σπουδαίο «όραμά» μας. Τι τραγικό… Θα σου κρύψουν κι άλλη αλήθεια σήμερα οι τιποτένιοι. Δεν θα σου αποκαλύψουν ότι πλέον αποτρέπουν παιδιά και νέους να έρχονται στα φυλακισμένα μνήματα. Για να μην τρομάξουν, λένε, αντικρίζοντας εικόνες από τη θυσία και το καμένο σου κορμί. Τους στερούν το φως. Τους εμποδίζουν να βρουν τη λεωφόρο των αξιών και των ιδανικών. Τόση είναι η κατάντια μας… Τελειώνοντας από τους ύμνους που θα ακούσεις σήμερα, ξέρω, θα σκύψεις το κεφάλι. Η καρδιά σου θα παραμείνει λαβωμένη. Θα συνεχίσει να περιμένει την ημέρα εκείνη, που το παλικαρόβουνο θα μπορέσει να ανασηκώσει τη ράχη και να αποσείσει τους βαρβάρους. Σήμερα, όμως, δεν υπάρχουν ήρωες να μας καθοδηγήσουν στο χρυσοποίκιλτο παλάτι της Ελευθερίας. Απέμειναν μόνο οι νάνοι…