Ποτέ ξανά

Το θέατρο του παραλόγου, ζούμε και υπομένουμε κάθε δευτερογιούνη. Μήνα μαύρης συμφοράς, μήνα καταραμένο. Μέσα στην δεισιδαιμονία μας, την απληστία μας, τον ωχ-αδελφισμό μας και σώπα να περάσουμε, σκύβουμε το κεφάλι, γυρίζουμε από την άλλη ή κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Ότι δεν αναγνωρίζουμε τους προδότες αναμεσά μας, αυτούς που σήκωσαν τα όπλα και κατέλυσαν την Δημοκρατία, αυτούς που παρέσυραν και παρασύρθηκαν, ή αφήσαν τους εαυτούς τους τους να παρασυρθούν, στην παρανομία. Αυτούς που μετατράπηκαν από πατριώτες σε προδότες, γιατί θεωρούσαν ότι αυτοί ξέρανε το καλό και το σωστό της πατρίδας και οι άλλοι όχι, και αφού δεν μπορούσαν να διοικήσουν δημοκρατικά έπρεπε να το κάνουν δικτατορικά στο όνομα της Ελλάδας και της Ένωσης. Αυτούς που θεωρούσαν ότι η πατρίδα τους χρώσταγε κάτι περισσότερο από αυτό που τους έδωσε, γιατί δεν διορίστηκαν, δεν υπουργοποιήθηκαν, δεν βολεύτηκαν, δεν κυβέρνησαν. Αυτούς που τελικά τον αγώνα περί χρημάτων ποιούσαν και όχι περί αρετής, αυτούς που τότε όπως και σήμερα ρωτάνε : «τί έχει κάνει η πατρίδα για μένα;» αντί «τί μπορώ να κάνω εγώ για την πατρίδα;».

Ντροπή και βεβήλωση της μνήμης των νεκρών μας, υποτίμηση και κοροϊδία της νοημοσύνης μας αποτελεί η παρουσία και η κατάθεση στεφάνων από αμετανόητους πραξικοπηματίες, εοκαβητατζίδες και συν-ομοϊδεάτες τους, στα εθνικά μνημόσυνα για τις επετείους του πραξικοπήματος και της εισβολής. Το ίδιο ισχύει και για την παρουσία της πολιτείας σε «εθνικά» μνημόσυνα πραξικοπηματιών και κατάθεση στεφάνων στους τάφους τους. Θρησκευτικά μνημόσυνα ναι, είναι ηθική μας υποχρέωση. Δάφνες και στεφάνια μόνο στους ήρωες.

Ήρωας είναι αυτός που δεν πράττει το αναμενόμενο για να σώσει την ζωή του, αλλά αυτός που κάνει το αδιανόητο, την υπέρβαση, ρισκάροντας την ίδια του την ζωή, για να υπερασπιστή την πατρίδα, την δημοκρατία, την νομιμότητα. Καμία υπηρεσία δεν είναι διατεταγμένη εάν η διαταγή δεν προέρχεται από την νόμιμη, συνταγματικά κατοχυρωμένη κυβέρνηση του κράτους. Την αποφράδα εκείνη ημέρα υπήρχε ένας καταδρομέας που ήξερε την διαφορά και αρνήθηκε να συνταχτεί με την χούντα. Αποτάχτηκε το πραξικόπημα και το πλήρωσε με την ζωή του. Δολοφονήθηκε, με πισώπλατη μαχαιριά από ξιφολόγχη και πυροβολισμό εξ επαφής με περίστροφο. Ο καταδρομέας Σωτήρης Κωνσταντίνου του Αδάμου, μόνος, το μαύρο πρωινό της 15η του Ιούλη του ’74, σήκωσε ψηλά το πράσινο μπερέ.

Αδίκως, το ενδοξότερο σώμα του Ελληνικού στρατού, έχει ταυτιστεί με το πραξικόπημα και την προδοσία της Κύπρου. Ας μην ξεχνάμε ότι όλη η Εθνική Φρουρά και ΕΛΔΥΚ, οργάνωσαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα. Είναι καιρός να πράξουμε το σωστό, το αντρίκιο και να παραδεχτούμε τα λάθη, έστω και εάν έγιναν από ανεγκέφαλους ελληνόφωνες ένστολους.

Είναι καιρός αυτοί που κυβερνούν σήμερα, που για τους δικούς τους λόγος θέλουν να εξισώσουν τους πραξικοπηματίες με τους αντιστασιακούς, τους προδότες με τους πατριώτες, τους ήρωες με τους δειλούς, να σταματούν να μας προκαλούν. Είναι καιρός αυτή η πολιτεία, και δεν μιλώ μόνο για την σημερινή κυβέρνηση, να αναγνωρίσει την θησία του Σωτήρη και να τον τιμήσει δεόντως.

Και δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο μνημόσυνο, από το να διδάσκεται η θυσία του στους νεοσύλλεκτους καταδρομείς, και κατά την τελετή παραλαβής του πράσινου μπερέ να ορκίζονται μπροστά στον ανδριάντα του ότι, ποτέ ξανά καταδρομέας θα σηκώσει όπλο εναντίον της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης, ότι ποτέ ξανά καταδρομέας θα υπακούσει διαταγή που θα καταλύει το Σύνταγμα και την Δημοκρατία και ότι θα τα υπερασπίζεται με οποιανδήποτε τρόπο μπορεί μέχρι εσχάτων.

Επίκουρος Λοχαγός Καταδρομών

Σιβιτανίδης Αντώνης του Κωνσταντίνου