Θα αγαπάς την Κύπρο του γιασεμιού για πάντα
Θα αγαπάς την Κύπρο… Θα αγαπάς την Κύπρο, που είναι όλο ομίχλη, που είναι γεμάτη με μαύρα σύννεφα, βροχή, καταιγίδες, που χάνονται τα αστέρια στον ουρανό της, που κάνουν κεφάλι όλοι στις ταβέρνες και στα καπηλειά, που στις ακτές της τα αφρισμένα κύματα χτυπούν στα βράχια, που από την μια ηχούν οι καμπάνες και από την άλλη η φωνή του μουεζίνη, που ξεφυτρώνουν πυκνά αγριόχορτα από τα βαρέλια τα γεμάτα χώμα στα οδοφράγματα, που στους κατεστραμμένους τοίχους της αναγράφεται “Peace, Ειρήνη, Barış», που είναι γεμάτη με μυρωδιές σούβλας στα μαγκάλια και αναστενάζει με τους ήχους από τα ζάρια του ταβλιού.
Θα αγαπάς τα γιασεμιά. Θα αγαπάς τις γυναίκες που φτιάχνουν βραχιόλια από γιασεμιά, τα παιδιά που τα παίρνουν και τα πουλούν στον δρόμο, εκείνα τα λευκά μικρά φύλλα που απλώνει στο κρεβάτι η μητέρα και τα μπουμπούκια που απλώνονται στα λεπτά κλωνιά του πεύκου. Θα αγαπάς την Λευκωσία.
Έστω και αν δεν την διαπερνά ποτάμι, έστω και αν δεν έχει μικρές ντελικάτες γέφυρες, έστω και αν σε κάθε σοκάκι της υπάρχουν ίχνη ενός εγκλήματος, έστω και αν σε σκάει ο καημός της διαίρεσής της, έστω και αν περνάς από το ένα της μισό στο άλλο με διαβατήριο, έστω και αν βουλιάζει όταν βρέξει πολύ με αστραπές και βροντές, θα αγαπάς τις εξόδους των σπιτιών με τις στενές πόρτες στην εντός των τειχών περιοχή που ανοίγουν προς μεγάλους πλατιούς κήπους, τα πλατιά της τείχη στα οποία εμφανίζονται άνθη κάπαρης, τα στενά της σοκάκια που φωτίζονται από μερικές λάμπες και τον ήλιο που βασιλεύει ανάμεσα από τα κλαδιά της χουρμαδιάς.
Θα αγαπάς τα τραγούδια. Θα αγαπάς και τα τραγούδια στα τουρκικά και τα τραγούδια στα ελληνικά και το σάζι και το μπουζούκι. Θα αγαπάς και τον Ζουλφί Λιβάνελι και τον Μίκη Θεοδωράκη. Θα αγαπάς και τον Καμριάν Αζίζ, που τραγουδάει με πιάνο και ακορντεόν λέγοντας «αχ Κύπρος μου Κύπρος μου». Θα αγαπάς και την Τυλληρκώτισσα σε όποιαν γλώσσα και αν είναι και το τραγούδι του Αράπ Αλί.
Α. Χικμέτ – Α. Μ. Γκιουρκάν, δολοφονιμένοι απο την ΤΜΤ
Θα αγαπάς τον Αϊχάν Χικμέτ. Θα τον αγαπάς για να μπορείς να λες ότι από αυτή την χώρα πέρασε ένας δημοσιογράφος, ο οποίος άκουγε την φωνή της συνείδησής του, δεν υπέκυψε σε καμία απειλή, δεν παραδόθηκε στους περιορισμούς που έθεσε η οργάνωση για μιαν εφημερίδα, τόλμησε να πληρώσει το βαρύτερο τίμημα για τις πεποιθήσεις του, την ημέρα που θα δολοφονούνταν είπε «μπορεί να μας δείρουν, μπορεί και να μας σκοτώσουν» και το βράδυ πυροβολήθηκε ύπουλα καθώς κοιμόταν στο κρεβάτι του.
Θα αγαπάς τον Αυξεντίου. Θα τον αγαπάς τόσο πολύ, όσο και αν τον μίσησαν οι Άγγλοι αποικιοκράτες. Θα αγαπάς τον ήρωα, που οι αέρηδες ακόμα ψιθυρίζουν το έπος του στις βουνοκορφές του Μαχαιρά, που επανακαθόρισε τον ορισμό της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας, που δεν παραδόθηκε ποτέ στον εχθρό και που έθαψε στην πληγωμένη του καρδιά τις προδοσίες τις οποίες υπέστη.
Γρηγόρης Αυξεντίου, καμμένος απο τους Άγγλους
Θα αγαπάς και τον Ντερβίς Καβάζογλου και τον Κώστα Μισιαούλη. Θα αγαπάς και τον Μάτση και τον Χουσεϊν Ρούσο. Θα αγαπάς τον Πενταδάκτυλο. Θα αγαπάς τα βουνά που μυρίζουν ρίγανη και σου χαρίζουν την θέα του απέραντου μπλε από ένα βασιλικό παράθυρο, έστω και αν έχουν βγει τα μάτια τους, έστω και αν έχουν κοπεί τα αφτιά τους, έστω και αν κόπηκαν οι ελιές τους και βάφτηκε στην θέση τους σημαία, έστω και αν ένοπλοι φρουροί στρατιώτες αίφνης σου κόβουν τον δρόμο και σου λένε «δεν μπορείς να περπατάς εδώ».
Θα αγαπάς τα πορτοκάλια στην Λεύκα, τα λουλούδια στον Λιμνίτη, τα καρπούζια στην Ελιά και τα καϊσιά στον Άγιο Αμβρόσιο. Θα αγαπάς τις βουνοκορφές του Μπέλαμπαϊς περισσότερο από ό,τι τις αγάπησε ο Lawrence Durrel. Δεν θα αγαπάς λιγότερο την Λάπηθο από ό,τι αγαπάς το Όμοδος. Θα αγαπάς την μικρή Αϊσέλ.
Μιασιαούλης και Καβάζογλου, δολοφονιμένοι απο την ΤΜΤ
Θα αγαπάς την κυρία Μουαλλά. Θα αγαπάς την Χατιτζέ Ιντζιρλί από την Τέρα. Θα αγαπάς την κυρία Ισμέτ την σύζυγο του Αχμέτ Γκιουρκάν, την κυρία Σαμπιχά την σύζυγο του Αϊχάν Χικμέτ και την κυρία Ιλκάι την σύζυγο του Κουτλού Ανταλί. Θα αγαπάς τους ευκαλύπτους. Αυτοί έχουν κρυμμένα τα μυστικά της ιστορίας μας και τις πιο παλιές μας αναμνήσεις. Αν έχει φτάσει το κεφάλι τους στον ουρανό, μην νομίζεις ότι είναι από περηφάνια, είναι από την αιώνια τους σιωπή και το πένθος τους.
Θα αγαπάς την Λάρνακα. Όχι επειδή πέρασες εκεί την παιδική σου ηλικία, αλλά επειδή είναι η Λάρνακα. Έστω και αν από αυτό το λιμάνι πάτησαν το πόδι τους στο νησί οι Εγγλέζοι, έστω και αν σε κυνήγησαν για να σε σκοτώσουν σε αυτά τα σοκάκια τον Ιούλιο του 1974, θα αγαπάς αυτή την πόλη, που λούστηκες στα δροσερά της νερά και έκανες έρωτα κάτω από τις φοινικιές της.
Θα αγαπάς την Πάφο. Διότι αν υπάρχει μια πόλη που θα σε ακολουθεί αφότου την εγκατέλειψες, αυτή είναι η Πάφος. Θα σου φέρει στην τσάντα της τα μαύρα της σταφύλια και το πικρό της κρασί. Θα την νομίσεις για έναν πραγματικό Άγιο Βασίλη όταν ανοίξει την πόρτα σου. Θα αγαπάς την Πάφο. Έστω και αν ζεις και αν δεν ζεις στην Πάφο.
Θα αγαπάς την Αμμόχωστο. Διότι εκεί έγδαραν τον Βραγαδίνο. Επειδή εσύ δεν θες να γδέρνεται κανείς, θα αγαπάς εκείνα τα διώροφα τείχη, τον καθεδρικό του Αγίου Νικολάου και το ιερό ναό του Οθέλλου που καίγεται από τον καημό της ζήλειας του Σαίξπηρ.
Θα αγαπάς την Λεμεσό. Θα την αγαπάς έστω και αν δεν είσαι «Λεμεσιανός». Είναι μια από τις ωραιότερες πόλεις του κόσμου. Έστω και αν σου – δώσουν την Νέα Υόρκη, δεν θα την ανταλλάξεις με αυτήν. Θα αγαπάς την Λεμεσό. Όχι μόνο τον μαχαλά του Αρναούτη, αλλά όλους τους μαχαλάδες της.
Θα αγαπάς τα βουνά, αλλά δεν θα αγαπάς όσους βάφουν σημαίες πάνω στα βουνά. Θα αγαπάς την Κερύνεια, αλλά όχι την νέα Κερύνεια, την παλιά θα αγαπάς. Θα αγαπάς το Μπέλαμπαϊς, αλλά όχι το Μπεϊλέρμπεϊ. Θα αγαπάς τον στρατιώτη που άναψε το τσιγάρο του αιχμάλωτου στρατιώτη, αλλά δεν θα αγαπάς τον στρατιώτη που τον σκότωσε μετά που του άναψε το τσιγάρο.
Θα αγαπάς όσους τολμούν να πληρώσουν κάθε είδους τίμημα για χάρη της ειρήνης, αλλά δεν θα αγαπάς όσους μιλούν καθημερινά για ειρήνη και αποφεύγουν να πάρουν έστω και το παραμικρό ρίσκο. Θα αγαπάς τους ήρωες αντιρρησίες συνείδησης, αλλά δεν θα αγαπάς τους ασυνείδητους που αντιτίθενται σε αυτό το δικαίωμα. Θα αγαπάς όσους ξέρουν την αξία ενός ανθρώπου πριν πεθάνει και φροντίζουν να συνεχίζει να ζει, αλλά δεν θα αγαπάς όσους αγαπούν μόνο τους νεκρούς.
Θα αγαπάς όσους φυτεύουν δενδρύλλια, αλλά δεν θα αγαπάς όσους κόβουν δέντρα και στήνουν μπετόν στην θέση τους. Θα αγαπάς την Δέσποινα που πέθανε σε ηλικία 100 χρόνων στο Μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, αλλά δεν θα αγαπάς τις πικρές αναμνήσεις της Δέσποινας και την Πλατεία Μπουλεντ Ετζεβίτ από την οποία περνούσε καθημερινά η Δέσποινα. Θα αγαπάς το παλιό όνομα της Επηχώ, όχι το νέο της όνομα. Θα αγαπάς τα ρυάκια, αλλά όχι τα ρυάκια που γέμισαν με οικοδομές, τα ελεύθερα ρυάκια.
Θα αγαπάς την Κύπρο. Θα την αγαπάς ό,τι και αν γίνει. Θα αγαπάς ολόκληρη την Κύπρο, όχι μόνο την μισή. Πρέπει να την αγαπάς. Αγάπα. Αγάπα. Πέθανε!
πηγή: https://www.apopseis.com/tha-agapas-tin-kypro-toy-giasemioy-gia-panta-chrysoprasino-fyllo-rigmeno-sto-pelago/?fbclid=IwAR2gTVui2asFi99aOvUIUgS92_kTCtGO1xUJ70He47hmYrZdw8T5BPEjIb0
ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος,
Εκδότης της εφημερίδας «ΑΦΡΙΚΑ»