Η δικαίωση του Τάσσου

12 Δεκεμβρίου 2008 - 12 Δεκεμβρίου 2018!

Δέκα χρόνια φυσικής απουσίας του Τάσσου Παπαδόπουλου και η δικαίωσή του ήρθε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο και μάλιστα απ’ εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς.

Στη σύσκεψη των αρχηγών των κομμάτων, τον περασμένο Οκτώβριο, άναψε η συζήτηση και ο Άντρος Κυπριανού παραπονέθηκε (!) ότι με τη ρητορική του ο Νίκος Αναστασιάδης δικαιώνει τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Απευθυνόμενος δε στον Πρόεδρο τού είπε: «Διερωτώμαι, γιατί τον κατηγορούσες τότε;». Και ο Πρόεδρος, χωρίς περιστροφές, απάντησε: «Επειδή τώρα τα βιώνω».

Το τι βιώνει τώρα ο Ν. Αναστασιάδης, το έχει διατυπώσει σε διάφορες περιπτώσεις και θα μπορούσε να συνοψισθεί σε μια πρόσφατη δήλωσή του, ότι «δεν είναι με το να δίνεις μόνο που θα εξευρεθεί η λύση. Και η δοκιμασία μου τα τελευταία χρόνια, με την εμπλοκή μου στον διάλογο, μου δημιουργεί εύλογες ανησυχίες όσον αφορά το πού επιτέλους τερματίζονται τα θέλω της άλλης πλευράς» (16/11/2018).

Εύλογα θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι πολύ καθυστερημένα αντελήφθη ο Ν. Αναστασιάδης κάποιες απτές και απλές πραγματικότητες.

Πραγματικότητες, τις οποίες η πλειοψηφία των πολιτών έγκαιρα επισήμανε και υιοθέτησε καίρια και αποφασιστικά, όταν ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας ειρωνευόταν και πολεμούσε, εντός και εκτός της Κύπρου.

Αυτές τις ατέρμονες και συνεχώς αναβαθμιζόμενες τουρκικές απαιτήσεις, που βιώνει σήμερα ο Ν. Αναστασιάδης, είναι που πολεμούσε ο Τάσσος Παπαδόπουλος και προειδοποιούσε για τον κίνδυνο να καταστεί το αναγνωρισμένο κράτος μας μια «κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα»…

Είναι στην αναγνώριση του ψευδοκράτους ως «νόμιμης οντότητας συνιστώντος κράτους» που ανθίστατο ο Τάσσος Παπαδόπουλος· και είναι τη νομιμοποίηση της εισβολής και κατοχής που απέτρεπε με την πολιτική του…

Είναι την τουρκική βουλιμία και αρπακτικότητα που απέρριπτε ο Τάσσος Παπαδόπουλος κι όχι την επανένωση της μικρής μας πατρίδας· και είναι τις ψεύτικες παραινέσεις και υποσχέσεις των εταίρων μας, αλλά και τη μεροληψία των εντεταλμένων διεθνών ταγών, που έβλεπε και αρνιόταν να υποταχθεί στους δόλιους σχεδιασμούς τους…

Πολύ νωρίς, ο Τάσσος Παπαδόπουλος διείδε τους τουρκικούς στόχους, τους οποίους από τη δεκαετία του 1980 συνόψισε στη φράση: «Αφέντες στον βορρά και συνεταίροι στον νότο»!

Η απόρριψη του σχεδίου Ανάν υπήρξε η κορύφωση μιας συνεπούς πολιτικής γραμμής. Δεν ήταν απότοκο μιας ενστικτώδους πολιτικής έμπνευσης, αλλά ευφυές αποτέλεσμα πολυετούς παρακολούθησης, μελέτης και ορθής στάθμισης των δεδομένων.

Όπως έκανε καθ’ όλη τη διάρκεια της πολιτικής του πορείας, έτσι και κατά την προεδρική του θητεία, επεδείκνυε ειλικρινή συνέπεια και συνεπή ειλικρίνεια· πρωτίστως με τον εαυτό του, μη αφήνοντας τα «θέλω» του και τις προσδοκίες του να μετατρέπονται σε ευσεβείς πόθους και πραγματικά γεγονότα.

Αυτή η πολιτική επιστημοσύνη του Τάσσου Παπαδόπουλου τον ξεχώριζε απ’ όλους τους άλλους πολιτικούς ηγέτες. Και είναι σ’ αυτήν την πολιτική του επιστημοσύνη που οφείλει το κύρος που σήμερα απολαμβάνει και τη δικαίωση που επάξια του αναγνωρίζεται. 12 Δεκεμβρίου 2008 - 12 Δεκεμβρίου 2018!

Δέκα χρόνια φυσικής απουσίας και ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ωσεί παρών, εμπνέει τον κυπριακό λαό, εκτρέφει την αισιοδοξία του και ενισχύει τις αντοχές του· του κυπριακού λαού, στην ανθεκτικότητα και την ευθυκρισία του οποίου πάντοτε πίστευε και αταλάντευτα στηρίχθηκε.

Ας είναι αιώνια η τίμια μνήμη του!