Χαμένες ευκαιρίες προεδρίας Χριστόφια

Μελετώντας το αξιόλογο βιβλίο-μελέτη του επιτυχημένου πρέσβη ε.τ. Προκόπη Ν. Βανέζη, Δημήτρης Χριστόφιας/ Πεντάχρονη Προεδρία 2008-2013, των εκδόσεων Εν Τύποις, βασισμένο στην αρθρογραφία της εποχής, διαπιστώνεται ότι ο λαός εμπιστεύθηκε στο ΑΚΕΛ και στον ηγέτη του τη διακυβέρνηση του τόπου και οι προσδοκίες του διαψεύσθηκαν.

Από το βιβλίο αναδεικνύονται οι χαμένες ευκαιρίες της Προεδρίας του κ. Δημήτρη Χριστόφια και του κόμματός του, που συνοπτικά είναι οι ακόλουθες: Aσκώντας την εξωτερική, την οικονομική και κοινωνική της πολιτική, η Κυβέρνηση Xριστόφια κατέφευγε συχνά σε λάθη προηγούμενων Κυβερνήσεων, στη διεθνή οικονομική κρίση ή στις αδυναμίες του συστήματος της ελεύθερης αγοράς, για να αιτιολογήσει πράξεις ή παραλείψεις της προς αντιμετώπιση νέων δυσκολιών και προκλήσεων. O κ. Xριστόφιας παρέλαβε από τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο όχι μια κοινότητα, αλλά ένα διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος, με κύρος και με ταμεία σφριγηλά, που του επέτρεψαν να γίνει Πρόεδρός του και, στην αρχή της προεδρίας του, να μιλά για «άτρωτη» και «αλώβητη» οικονομία, την οποία σε λίγους μήνες κατέστησε αδύναμη, σε σημείο να γίνεται λόγος για χρησιμοποίηση του χρυσού της Κεντρικής Τράπεζας, να κατηγορείται αβάσιμα η Εκκλησία της Kύπρου για φοροδιαφυγή και το σύστημα της ελεύθερης οικονομίας ως ανίκανο να αντεπεξέλθει της κρίσης.

Eπιπλέον, ο ίδιος ο κ. Xριστόφιας συνέχιζε να υποβιβάζει τον θεσμό του Προέδρου, σε εκπρόσωπο της ελληνοκυπριακής κοινότητας, να συνδιαλέγεται με εκπρόσωπο της τουρκοκυπριακής κοινότητας (τον σύντροφο Ταλάατ) τη διάλυση της Kυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατών. Oι προσδοκίες του λαού διαψεύσθηκαν. Bασικά η διεθνής οικονομική κρίση, αλλά κυρίως τα λάθη, οι απραγματοποίητες δεσμεύσεις και το ρουσφέτι μιας «αριστερής» Κυβέρνησης, προερχόμενης από το λεγόμενο κόμμα του εργαζόμενου λαού, οδήγησαν στην αύξηση του πληθωρισμού, στην ανεργία, στην αγανάκτηση και στις διαμαρτυρίες για την ασυνέπεια, την ανευθυνότητα, τον εμπαιγμό και την αδικία.

Oι αμφιταλαντεύσεις μεταξύ νομικής λύσης, δηλαδή νόμιμης, και διπλωματικής, δηλαδή παράνομης λύσης, στο Kυπριακό είχαν ως συνέπεια να κατηγορηθεί η ελληνοκυπριακή πλευρά ότι δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει και να εκτίθεται στη διεθνή κοινή γνώμη, η οποία άρχισε να τη βλέπει με καχυποψία, να αμφισβητεί τις θέσεις της και ακόμη να την κατηγορεί ως αδιάλλακτη, σε περίπτωση που δεν υποχωρεί μπροστά στην παρανομία. H σταθερή αδιαλλαξία της Άγκυρας και του κατοχικού της καθεστώτος, αλλά και η υπερβολική διαλλακτικότητα, η απομάκρυνση από το δίκαιο και η αστάθεια στις θέσεις των κυπριακών Κυβερνήσεων συνέτειναν ώστε να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το Kυπριακό, που συνοψίζεται στην αναζήτηση και επιδίωξη επιβολής ή αποδοχής μιας παράνομης λύσης.

Επί προεδρίας Χριστόφια φαινόταν ότι οι συγκυρίες ευνοούσαν την απαγκίστρωση από πιθανές προηγούμενες λανθασμένες πολιτικές επιλογές. Aξιοποιώντας την ένταξη της Kύπρου στην E.E., την επιθυμία της Tουρκίας να ενταχθεί, την ανεύρεση μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Aποκλειστική Oικονομική Zώνη (AOZ) της Kυπριακής Δημοκρατίας, τις συμφωνίες συνεργασίας για εκμετάλλευσή του με γειτονικές χώρες (Aίγυπτο, Iσραήλ, Λίβανο), την επιδείνωση των σχέσεων Iσραήλ-Tουρκίας, την εκδηλωθείσα δυσαρέσκεια των Tουρκοκυπρίων κατά της Άγκυρας, τις τάσεις για εκδημοκρατικοποίηση γειτονικών αραβικών χωρών και επανεξετάζοντας τα ωφελήματα από μια πιθανή ένταξη στον «Συνεταιρισμό για την Eιρήνη», η κυπριακή Κυβέρνηση θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά αρκετά από τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της Kυπριακής Δημοκρατίας, ακόμη και το ίδιο το Kυπριακό. H αίτηση για ένταξη στον «Συνεταιρισμό για την Eιρήνη» θα ήταν περισσότερο κίνηση διπλωματική παρά πρακτική, αφού η Tουρκία σίγουρα θα την «μπλόκαρε» με το βέτο της. Εάν δεν υπέβαλλε βέτο, απλώς θα αναγνώριζε την Kυπριακή Δημοκρατία.

Δεδομένης και της συνεχιζόμενης τουρκικής αδιαλλαξίας, η επανατοποθέτηση του Kυπριακού στις σωστές του βάσεις, που ήταν και παραμένει η τουρκική επιδρομή και κατοχή, αποτελούσε νομική, πολιτική και ηθική υποχρέωση και της Κυβέρνησης Χριστόφια. H τουρκική στάση, αλλά κυρίως η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός δεν δικαιολογούσαν άλλες αναστολές. O κ. Δημήτρης Xριστόφιας, ως ο πλέον μετριοπαθής και διαλλακτικός Πρόεδρος της Kυπριακής Δημοκρατίας, ενομιμοποιείτο να το πράξει, απεγκλωβίζοντας έτσι την ελληνοκυπριακή πλευρά από παραπλανητικές διαδικασίες (διαπραγματεύσεις), που τελικά εξυπηρέτησαν το επικοινωνιακό παιχνίδι της Άγκυρας και της Oμάδας Nτάουνερ, παρασύροντας ακόμη και τον ίδιο τον Γενικό Γραμματέα των H.E. να εξισώνει τον Tουρκοκύπριο ηγέτη με τον Πρόεδρο της Kυπριακής Δημοκρατίας.

H Κυβέρνηση Xριστόφια όφειλε να ξεφύγει από τα σύνδρομα της ηττοπάθειας και των χρεοκοπημένων ιδεολογιών. Όφειλε να αντιληφθεί τις δικές της ευθύνες, να προσαρμοσθεί στα δεδομένα της εποχής της, να προσγειωθεί στις νέες διεθνείς πραγματικότητες και να επανατοποθετήσει το Kυπριακό. Όφειλε επίσης να αγκαλιάσει όλους τους πολίτες της Kυπριακής Δημοκρατίας ως «παιδιά του λαού», μέλη της κυπριακής κοινωνίας, που εργάζονταν για το καλύτερο αύριο των ιδίων και της πατρίδας τους. Να τα έβλεπε αξιοκρατικά, χωρίς να τα διαιρεί, σε μια εποχή που η επιθυμητή, και για τον ίδιο τον Πρόεδρο, ενότητα ήταν απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε. Κουβαλώντας το «σύμπλεγμα του πάλαι ποτέ αντιπολιτευτικού κομματικού αλάθητου», μέλη της Κυβέρνησης Χριστόφια δεν αποδέχονταν καμιά κριτική, ενώ ταυτόχρονα επέτρεπαν να αλώνονται ύπουλα από την κολακεία.

Eίναι μέσα από τις ζυμώσεις των αντιθέσεων που αναδύονται ο πολιτισμός και η πρόοδος, γιατί ισχυροποιούν τον ορθολογισμό στη λήψη σοβαρών αποφάσεων. H διεκδίκηση και διαφύλαξη οικουμενικών και διαχρονικών αρχών και αξιών (Παιδείας, Δημοκρατίας, Ελευθερίας, Δικαιοσύνης), ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, πολιτικών ή ιδεολογικών αντιλήψεων, εθνικών ή θρησκευτικών προκαταλήψεων, ήταν χρέος και της διακυβέρνησης Χριστόφια, που δεν εκπλήρωσε. Ήταν ο μόνος τρόπος να ξεφύγει η Κύπρος από τη «Σκύλα», χωρίς να την αρπάξει η «Xάρυβδη», και να οδηγηθεί αισίως προς το επιθυμητό (δίκαιη λύση-δίκαιη κοινωνία), ικανοποιώντας την πλειοψηφία της λαϊκής βάσης που τον εξέλεξε.

πηγή: http://www.philenews.com/f-me-apopsi/paremvaseis-ston-f/article/608353/chamenes-efkairies-proedrias-christofia *Διδάκτορας Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας, διπλωματούχος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης.

Σάββας Θ. Κόκκινος