Καθ’ ημέρα ζωή του πολίτη και οι νέες ιδέες προς επίλυση

Δεν προσδιόρισε λεπτομερώς –εποικοδομητική ασάφεια– ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ την αναφορά του για «νέες ιδέες», όπως επίσης τους «όρους αναφοράς» και όμως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έσπευσε πριν τη δημοσιοποίηση της έκθεσης για να εισαγάγει ως «νέα ιδέα», την παλαιότερη του άποψη για «αποκεντρωμένη ομοσπονδία». Μάλιστα πρόβαλε την άποψη αυτή τώρα σε συνδυασμό προς το επιχείρημα μεταξύ άλλων ότι, μια τέτοια λύση θα διευκολύνει «την καθ’ ημέρα ζωή των πολιτών».

Το ερώτημα όμως ειδικά για το ζήτημα της «καθ’ ημέρας ζωής», πρέπει να αφορά ως δικαίωμα προστατευόμενο από το διεθνές δίκαιο και να αφορούσε τα τελευταία 44 και πλέον έτη μετά την εισβολή, κατοχή, εποικισμό και προσφυγοποίηση. Ποία ήταν αυτή η καθημερινότητα του πολίτη; Ανελεύθερη και βεβαρημένη βλαπτικά από την παραβιάζουσα συνεχώς το Διεθνές Δίκαιο τουρκική βουλιμία. Αυτό έπρεπε να ήταν ένα από τα κύρια καθήκοντα της πολιτικής και κομματικής ηγεσίας, ως η προμετωπίδα του δίκαιου αγώνα για εξαφάνιση κάθε επακόλουθου ή παρεπόμενου του εγκλήματος, σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και του λαού της, που η Τουρκία διέπραξε κατά τη δική της μεθοδευμένη από χρόνια στρατηγική της.

Όμως η επίκληση τώρα του δικαιώματος αυτού, γίνεται και ως λόγος για να είναι λειτουργική η λύση, αφού ως ο Πρόεδρος πιστεύει και ισχυρίζεται ότι θα αποκλείσει ή θα περιορίσει τα θέματα διαφορών ή τριβής, που θα έχει να αποφασίζει η Κεντρική Κυβέρνηση. Όμως η πραγματικότητα για το πού βρίσκεται τώρα το πρόβλημα είναι δραματικά δυσμενής. Τούτο γιατί η πολιτική ηγεσία διαχρονικά, δεν κατάφερε να διασφαλίσει όσα δικαιώματα προστατεύουν το Σύνταγμα, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και το Κοινοτικό Κεκτημένο.

Οι εγγυήτριες δυνάμεις κατά το Άρθρο 1 του Συντάγματος μας, όφειλαν να προστατεύσουν την «ανεξαρτησία και κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας» και δεν το πέτυχαν, μάλιστα η μια εξ αυτών των εγγυητριών παραβιάζει από το 1974 συνεχώς τόσο την κυριαρχία όσο και την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Συνεπώς η δύναμη και ευθύνη παραμένει πλέον στον κυρίαρχο λαό ο οποίος δικαίως ενδιαφέρεται και τον αφορά, η διασφάλιση της Κρατικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας και άρα η επιδίωξη και η ανάγκη εξεύρεσης λύσης που θα προστατεύει όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα άρα και το δικαίωμα της ζωής.

Το βάρος αυτό και οριστικά μετατέθηκε ήδη στον κυρίαρχο λαό. Ο οποίος οφείλει να αξιώσει προς πάντες ο ίδιος ότι: επιβάλλεται και πρέπει να ζήσουμε όλοι οι νόμιμοι πολίτες της Δημοκρατίας σ’ αυτόν τον τόπο με δικαιοσύνη, χωρίς σοβινισμό, αλλά και χωρίς εθνικό αποχρωματισμό, χωρίς τον φόβο της βίας και της αρπαγής. Να ζήσουμε υπό την κάλυψη και προστασία στα δικαιώματα και υποχρεώσεις κατά το Ευρωπαϊκό δίκαιο.

Ο ίδιος ο λαός οφείλει να απαιτήσει να εγκαταλειφθεί η κενολογία, η κομματική συνεχής αντιπαλότητα, οι εγωισμοί και οι αντιπαραθέσεις, ώστε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα από κοινού, να τεθούν γερά και μόνιμα τα θεμέλια της ομόψυχης διεκδίκησης, για πλήρη σεβασμό όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για ένα ισότιμο με τα άλλα Κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κοινό ευρωπαϊκό μέλλον. Μια λαϊκή απαίτηση αντίπαλος της τούρκικης επεκτατικότητας συνυφασμένη με την ανάγκη για εκπλήρωση του χρέους μας προς την ιστορία, τη μνήμη αλλά και έναντι όσων θυσιάστηκαν.