Ήγγικε η ώρα

Η εισβολή του ‘74 ετοιμαζόταν για μία δεκαετία. Αναμένοντας και καραδοκώντας το λάθος των Ε/Κ, που θα έδινε την δικαιολογία στην Τουρκία να εισβάλει. Μία εισβολή που το ’64 έβρισκε την Τουρκία στρατιωτικά και διπλωματικά ανέτοιμη να την πραγματοποιήσει. Το ’74 την βρίσκει με τα άστρα της ευθυγραμμισμένα, (εκ Δυσμάς και εκ Ανατολάς), και την δικαιολογία στο πιάτο, συμφωνημένη από τους εθνικόφρονες επαναστάτες της 21ης Απριλίου, και τους εν Κύπρο «ωφέλιμους ηλίθιους».

Η κατάλυση του Συντάγματος με το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και ο δήθεν κίνδυνος που διέτρεχαν οι Τ/Κ ήταν η δικαιολογία που περίμεναν. Και κάτω από την νομιμοφάνεια που τους παρείχε το μονομερές δικαίωμα επέμβασης της Συνθήκης Εγγύησης του 1960, εισέβαλαν.

Ολίγο τους ενδιάφερε για τους Τ/Κ, «..και ένας Τ/Κ να μην υπήρχε έπρεπε να τον ανακαλύψουμε..» μας είπε ο Αχμέτ Νταβουτογλου. Ο Σαμψών διαλαλούσε από το ΡΙΚ ότι το πρόβλημα ήταν μεταξύ των Ε/Κ και τίποτε δεν είχαν να φοβηθούν οι Τ/Κ και ο Ντεκτάζ συνηγορούσε και ανακοίνωνε από τον Μπαϊράκ ότι «..στην παρούσα φάση ο αγώνας αφορά μόνο τους Ε/Κ. …Θα επιλύσουμε μόνοι μας τα προβλήματα που θα αναφυούν μεταξύ μας….». Τι σύμπτωση; Και φυσικά του τράβηξαν το αυτί και άλλαξε αμανέ.

Το μονομερές δικαίωμα επέμβασης, ποτέ δεν το είχαν. Υπάρχει γνωμάτευση από την νομική υπηρεσία του ΟΗΕ, ότι το δικαίωμα αυτό δεν παραπέμπει σε μονομερή στρατιωτική επέμβαση.

Η Εισβολή έγινε κατά παράβαση του Διεθνές Δικαίου. Το γνώριζε αυτό, τόσο η διεθνείς κοινότητα, η οποία έμεινε και συνεχίζει να μένει αμέτοχη, τόσο και η Τουρκία όταν η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση, ενέκρινε την αποστολή στρατευμάτων στην Κύπρο. Όπως μας παραθέτει ο μακαριστός Ν.Σαρρής, στο βιβλίο του «Η Άλλη Πλευρά», Τόμος Α. σελ. μη’, ο Ετζεβίτ επικαλέστηκε το Άρθρο 66 του Τουρκικού Συντάγματος για να ζητήσει εξουσιοδότηση να στείλει στρατεύματα στην Κύπρο.

Κάτω από το συγκεκριμένο άρθρο δίνεται εξουσιοδότηση για πόλεμο που αντίκειται στο Διεθνές Δίκαιο και κατά παράβαση των Διεθνών Συμβάσεων και των όρων που δεσμεύουν την Τουρκία από αυτές.

Δηλαδή, ακουσίως και εκ παραδρομής η ίδια η Τουρκία παραδέχεται ότι κατά παράβαση του Διεθνές Δικαίου και των συμβατικών της υποχρεώσεων από την Συνθήκη Εγγύησης, έκανε την Εισβολή το 1974.

Αυτό που πρέπει να ανησυχεί είναι ότι, η παρουσία αυτού του άρθρου στο Τουρκικό Σύνταγμα είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας των Τούρκων. Δείχνει παντελή ασέβεια στο Διεθνές Δίκαιο και παντελή έλλειψη αξιοπιστίας στην υπογραφή τους και στην τήρηση των συμφωνημένων. Άλλωστε μας το έχουν αποδείξει επανειλημμένος ότι δεν σέβονται την υπογραφή τους. Πως λοιπών έχουν το θράσος αυτοί που ευαγγελίζονται ότι «η Τουρκία θέλει λύση» να μας ζητούν να δείξουμε καλή θέληση;

Η Εισβολή του 1974 έγινε, καθόλου τυχαία, στα πενηντάχρονα της Νέας Τουρκίας. Μιας Νέας Τουρκίας, η οποία καταργούσε και αντικαθιστούσε το δεσποτικό, θεοκρατικό, κράτος του Σουλτάνου, με το κοσμικό, δυτικότροπο, κράτος του Κεμάλ. Ένα κράτος το οποίο , κατά τραγική ειρωνεία, ο Ερτογάν οραματίζεται να καταλύσει για να αναβιώσει, στα εκατοντάχρονα της Νέας Τουρκίας, την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τόσο σε χαρακτήρα, όσο και σε έκταση. Και η έκταση αυτή είναι συγκεκριμένη και περιλαμβάνει την Κύπρο ολόκληρη και όχι μόνο. Βλέπε Τουρκικό Εθνικό Όρκο.

Τα εκατοντάχρονα δεν είναι μακριά. Είναι το 2024. Ήγγικε η ώρα, της αλήθειας. Είναι βλακεία να επαναλαμβάνεις το ίδιο ακριβός πείραμα και να αναμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα, μας είπε ο Αλμπέρ Αϊνστάιν. Είτε αλλάζουμε ρότα, είτε αλλάζουμε πατρίδα. Η πεπατημένη οδηγά με μαθηματική ακρίβεια στην ολική ανακατάληψη της Κύπρου από την Τουρκία. Νιχάτ Ερίμ 1956.