Ο φερετζές των δύο κρατών

Οι τούρκοι μας λένε πάντοτε την αλήθεια. Η λύση δυο κρατών είναι η λύση που επιδιώκουν από το 1956. Είτε αυτή είναι με τον φερετζέ της ΔΔΟ ή χωρίς. Δύο κρατών, όπου στο τουρκικό θα έχουν την απόλυτη κυριαρχία και στο ελληνικό την κηδεμονία. Αποτελεί εμπαιγμό της νοημοσύνης μας, αυτοί που ήταν υπέρμαχοι της ΔΔΟ του Ανάν, σήμερα να διαρρήχνουν τα ιμάτιά τους, επειδή οι τούρκοι άφησαν τα προσχήματα και λένε τα πράγματα με το όνομά τους.

Η ΔΔΟ , όπως μας την σέρβιραν στο Σχέδιο Ανάν, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια τραβεστί λύση δύο κρατών, όπου οι τούρκοι ήταν κυρίαρχοι στον Βορρά και συγκυρίαρχοι στον Νότο.

Λανθασμένα δεχτήκαμε τον όρο «συνιστών κρατίδιο», τον όρο για πλειοψηφία ιδιοκτησίας γης και πληθυσμού των τούρκων στον Βορρά και των ελλήνων στον Νότο, τον όρο ότι ο Βορράς θα διοικείται από τους τούρκους και ο Νότος από τους Έλληνες. Τι δημοκρατία είναι αυτή; Διχοτόμηση στην βάση ρατσιστικού διαχωρισμού είναι.

Η πρόνοια της πλειοψηφίας ιδιοκτησίας γης και πληθυσμού, πέραν του ρατσιστικού υποβάθρου και την νομιμοποίηση της βίαιης εκδίωξης των ελλήνων από τον βορρά και αρπαγής των περιουσιών τους, σφραγίζει την, πολυπόθητη για τους τούρκους, ένια των δύο λαών. Μέχρι το 1974, λόγο της διασποράς τους σε μικρές κοινότητες, σε ολόκληρο το νησί, με κανένα πρότυπο δεν μπορούσαν να θεωρηθούν λαός. Ήταν μειονότητα. Έστω και με την αναβάθμισή τους σε κοινότητα, με το Σύνταγμα του 1960, παρέμεναν μια μειονότητα και όχι λαός. Όταν όμως συγκεντρωθούν σε μια περιοχή (το επέτυχαν το 1975 με την ανταλλαγή πληθυσμών, και είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έχουμε επιτρέψει σαν Κυπριακή Δημοκρατία) και αποκτήσουν πλειοψηφία ιδιοκτησίας γης και πληθυσμού, τότε γίνονται λαός και μπορούν να διεκδικούν, αυτοδιοίκηση, αυτοδιάθεση και εν τέλει το δικό τους κράτος.

Φυσικά αυτό είναι απόσχιση, και αντίκειται στο διεθνές δίκαιο. Δικαίωμα στην αυτοδιάθεση είχαν οι λαοί που στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τελούσαν υπό καθεστώς αποικιοκρατίας. Νομικά το μέγιστο των διεκδικήσεών τους μπορεί να είναι η αυτοδιοίκηση. Το εμπόδιο αυτό παρακάμπτετε με την αποδοχή του όρου «συνιστών κρατίδιο» .

Ο όρος «συνιστών κρατίδιο» από μόνος του νοεί ότι προϋπάρχει ένα κράτος, με κυριαρχικά δικαιώματα. Για αυτό και το κατάλοιπο εξουσίας μένει στο «συνιστών κρατίδιο» . ‘Όταν αυτό το κράτος συμβάλετε με ένα ή περισσότερα κράτη για να «συστήσουν», δηλαδή να δημιουργήσουν συνεταιρικά, ένα καινούριο κράτος τότε λέγετε «συνιστών κρατίδιο». Στα αγγλικά ο όρος, «State» : κράτος, κρατίδιο, ή πολιτεία, δεν διαφέρει. Εξού και «USA»: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Οι υπέρμαχοι της ΔΔΟ του Ανάν, την λύση δύο κρατών προωθούσαν, υπό την ομπρέλα μιας κακόβουλα και εσκεμμένα, ασαφής, δυσκατανόητης, δυσλειτουργικής , ομοσπονδίας. Μιας εκλιπούσας εν τη γενέσει της ομοσπονδίας, που με το πρώτο ταρακούνημα θα διαλυόταν στα εξόν συνετέθη, δηλαδή τα δύο κράτη, χωρίς κανένα, μα κανένα μηχανισμό ή νομικό έρεισμα για επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση.

Με λίγα λόγια η αποδοχή του όρου «συνιστών κρατίδιο» είναι εσχάτη προδοσία, γιατί με μία μονοκονδυλιά καταργεί την Κυπριακή Δημοκρατία και παρθενογενά την Τουρκική Δημοκρατία στης Βόρειας Κύπρου.

Η όποια λύση, πρέπει να διασφαλίζει, με απλά και κατανοητά λόγια: την συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας στο πρώτο της άρθρο, να καθορίζει ότι η κυριαρχία παραμένει στην κεντρική κυβέρνηση και ότι οι πολιτείες δεν είναι κράτη αλλά διοικητικές περιφέρεις με αυξημένο βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης. Οτιδήποτε λιγότερο είναι δύο κράτη, είναι διχοτόμηση, είναι το τέλος του Ελληνισμού σε αυτόν τον Άγιο τόπο.