Οι οπαδοί της όποιας λύσης και τα επιχειρήματά τους
Δεν τους φταίνε ούτε ο τουρκοκυπριακός σοβινισμός, ούτε το αγγλοαμερικανικό ιμπέριουμ. Ούτε καν ο Τούρκος κατακτητής, που εδώ και 41 χρόνια κρατά την πατρίδα μας αιχμάλωτη. Φταίνε μόνο και πάντα οι Ε/κ που δεν αποδέχονται ό,τι αξιώνει ο Αττίλας και υποβάλλουν οι Αγγλοαμερικανοί, στα γνωστά φροντιστήρια για μαθητευόμενους πολιτικούς πλασιέ! Είναι αυτοί που αποκαλούν «δημοκρατικότατα» και συλλήβδην απορριπτικούς, όσους δεν συμφωνούν μαζί τους κι ας είναι το 76% των συμπατριωτών τους! Διαφωνώντας με χαρακτηρισμούς όπως απορριπτικοί και υποτακτικοί, επικαλούμαι την ιστορία.
Σχέδια λοιπόν έγιναν και από τις δύο πλευρές, σημασία όμως έχουν πρωτίστως τα γεγονότα. Αν, λοιπόν, ο Μακάριος έκαμε λάθος γιατί, με τη σύμφωνη γνώμη των Αγγλοαμερικανών (Κληρίδη Κατάθεση, τόμος Α,) ζήτησε τροποποίηση ενός συντάγματος που ο Βρετανός συνταγματολόγος De Smith είχε αποκαλέσει ως ένα από τα πιο περίπλοκα και δύσκαμπτα στον κόσμο (De Smith, The New Commonwealth), αυτό δεν σημαίνει ότι οι Τ/κ και η Τουρκία δικαιούνταν να απαντήσουν με ένα έγκλημα προσπαθώντας να καταλύσουν το κυπριακό κράτος με τη βία των όπλων. Γιατί μπορεί οι προτάσεις Μακαρίου να ήταν πρόωρες, ήταν όμως και λογικές.
Απόδειξη ότι τέλη του 1973 και αρχές του 1974, βρισκόμασταν σε τροχιά συμφωνίας. Αν αυτή τελικά δεν υπογράφτηκε, οφείλεται σε τρεις βασικούς λόγους, ιστορικά αποδεδειγμένους. Στο γεγονός ότι ο Ετζιεβίτ τορπίλισε τα συμφωνηθέντα, αξιώνοντας ομοσπονδία, που Τουρκία και Τ/κ την εννοούσαν από το 1964 ως λύση δύο κρατών, με βίαιη μετακίνηση πληθυσμών, δηλαδή εκτοπισμό πολιτών και θεσμοποιημένη διχοτόμηση. (Έκθεση μεσολαβητή ΟΗΕ, Galo Plaza).
Λάθος, όμως, έκαμε και η πλευρά μας (Μακάριος και Κληρίδης), που υποχώρησε στις συνεχείς πιέσεις της χούντας, η οποία μέσω της ΕΟΚΑ Β αξίωνε ένωση, αλλά προφανώς την εννοούσε διπλή! Την κύρια ευθύνη, όμως, φέρει ο Κίσσιγκερ, ο οποίος ως υπουργός Εξωτερικών και λόγω συγκυριών, ουσιαστικός πρόεδρος των ΗΠΑ, αντί να αποτρέψει το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, υποκίνησε και τα δύο (βλέπε, Gene Rossides, Kissinger &Cyprus).
Ωστόσο, οι οπαδοί της όποιας λύσης, σ’ ένα κρεσέντο πολιτικού μαζοχισμού, φορτώνουν τις ευθύνες αποκλειστικά στην πλευρά μας. Είναι μια βάναυση κακοποίηση της ιστορίας για να δημιουργούνται ενοχές στους Ε/κ και να υποχωρούν συνεχώς στις παράλογες τουρκικές αξιώσεις. Στην πραγματικότητα και ανεξάρτητα από τα λάθη τους, οι Ε/κ υπερασπίστηκαν την Κυπριακή Δημοκρατία διαχρονικά, από την τουρκοκυπριακή ανταρσία μέχρι το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή και από τότε μέχρι σήμερα. Με πολύ μεγαλύτερες μάλιστα συνολικές απώλειες από τους Τ/κ (σε νεκρούς, πρόσφυγες, αγνοούμενους, οικονομικές συνέπειες, απώλεια βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων).
Αντίθετα, οι Τ/κ, πολύ πιο εξοπλισμένοι από τους Ε/κ, ήταν οι επιτεθέντες, τόσο κατά τα γεγονότα του 1963-64,(Παπαγεωργίου, Από τη Ζυρίχη στον Αττίλα, τόμος Α’), όσο και το 1974. Και στις δύο περιπτώσεις στήριξαν την πάγια πολιτική της Τουρκίας, για διχοτόμηση της Κύπρου και κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Την ίδια αυτή πολιτική, επιβεβαίωσε πρόσφατα το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών, που αναφερόμενο στο ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου παρέπεμψε «στην πολιτική ισοτιμία των δύο ιδρυτικών κρατών του νέου συνεταιρισμού», επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά τα περί εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας! Ήταν προφανώς η απάντηση του κατακτητή στις ψευδαισθήσεις της ηγεσίας μας περί απλής μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, σε ομόσπονδο κράτος. Είναι όμως και μια ψυχρολουσία για τους πλασιέ της υποταγής που ενοχοποιούν αποκλειστικά την πλευρά μας, αποδίδοντας τα συνεχή διαπραγματευτικά αδιέξοδα, όχι στην αδιαλλαξία της κατοχικής δύναμης, αλλά στα λάθη των Ε/κ. Που επικαλούνται το διεθνές δίκαιο, αντί να υποτάσσονται στο δίκαιο του ισχυρού!
Ο Χρήστος Ψηλογένης είναι κύπριος διπλωμάτη
πηγή: Φιλελεύθερος / https://piotita.gr/2015/06/16/χρήστος-ψηλογένης-οι-οπαδοί-της-όποια/
