Από το Λάνκαστερ Χάους, στο Κράνς Μοντανά

Τα τεκταινόμενα στην Ελβετία , δεν μπορούν να αφήνουν κανένα ευχαριστημένο. Η κοροϊδία και ο εμπαιγμός του Ελληνικού Κυπριακού Λαού, είναι ανεπανάληπτος.

Δυστυχώς αυτή είναι η μοίρα μας από τότε που εγκαταλείψαμε το όνειρο της Ενώσεως. Δεν το λέω αυτό, επειδή θεωρώ ότι η πολιτική ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα είναι πλέον ο στόχος ή ότι αυτό θα ευνοούσε την Κύπρο ή την Ελλάδα. Αντιθέτως η παρουσία δύο Ελληνικών κρατών στα διεθνή φόρα είναι προς όφελος και των δύο. Ελληνικών κρατών, όχι γιατί οι Ε/Κ απήγαγαν την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά επειδή η συντριπτική πλειοψηφία του ενός και αδιαίρετου Κυπριακού Λαού είναι Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι.

Το δυστυχώς, είναι από την σκοπιά της στρατηγικής. Τα μηνύματα και εντυπώσεις που στέλνουμε στο διεθνές πεδίο, προσθέτουν ή αφαιρούν από το πόσο πιστευτεί είμαστε, το οποίο προσθέτει ή αφαιρεί στα θετικά ή τα αρνητικά των συντελεστών ισχύος ενός κράτους και ενός λαού. Το 1960 αποδείξαμε ότι, είμαστε ευάλωτοι στις πιέσεις (και συνεχίζουμε να το αποδεικνύουμε) και ότι είμαστε διευθετημένοι να επιβάλουμε πιέσεις σε αυτούς που αντιστέκονται, για να εξυπηρετηθούν τα προσωπικά μας, αλλά συνάμα και τα ξένα συμφέροντα, που τότε , όπως και σήμερα, ακόμα ευνοούν την Τουρκία.

Αφήσαμε τον ευκταίο Εθνικό πόθο και επιλέξαμε την εφικτή, δοτή, κολοβή, καταδικασμένη εκ γενετής σε θάνατο, ανεξαρτησίαν υπό κηδεμονίαν.

Είμαι ο τελευταίος που θα καταδικάσω τον Μακάριο για αυτόν τον οδυνηρό συμβιβασμό. Ο Μακάριος ήταν και παρέμεινε, μέχρι το τέλος της ζωή του, Ενωτικός. Και ας τον κατηγορούν για το αντίθετο.

Μπορούσε να επιμένει μόνος, στο όχι του για τις συμφωνίες της Ζυρίχης; Και είπε όχι ο Μακάριος. Άλλοι εκμαίευσαν, μάλλον εκβίασαν, την συγκατάθεση του ( επιφυλάσσομαι σε επόμενο άρθρο να αναφερθώ στο βρόμικο παρασκήνιο του Λάνκαστερ Χάους στο Λονδίνο). Με την Ελλάδα να τον απειλεί ότι θα μας εγκαταλείψει, και τους εθνικόφρονες κυπρίους, Δέρβη, Αιμηληανίδη και συντροφιά που τον συνόδευαν, να απειλούν ότι θα υπογράψουν αυτοί στην θέση του; Κρίνοντας εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς οι περισσότεροι λέμε ναι. Είναι έτσι όμως;

Το σημαντικό σήμερα, δεν είναι η επιλογή που κάναμε τότε, αλλά το μήνυμα που στείλαμε. Ότι δηλαδή θυσιάζουμε το ευκταίο, δηλαδή αυτό που θέλουμε και ποθούμε, για το εφικτό. Αυτό που νομίζουμε ότι μπορούμε να επιτύχουμε. Που είναι αυτό που είναι διαθεμένος να μας δώσει ο απέναντι. Το οποίο κοντοπρόθεσμα δίνει διέξοδο, αλλά μακροπρόθεσμα οδηγεί σε αδιέξοδο από το οποίο δεν μπορούμε αν ξεφύγουμε γιατί το δεχτήκαμε και το υπογράψαμε.

Το στρατηγικό λάθος των συμφωνιών του 1960 ήταν ότι με την υπογραφή μας, και αντάλλαγμα μία κολοβή ανεξαρτησία, δηχθήκαμε την κηδεμονία των τρίτων και δε της Τουρκίας, αναγάγαμε την Τ/Κ μειονότητα σε κοινότητα και αποκλείσαμε, ες αεί, την Ένωση. Ότι ζητούσε η Τουρκία. Η άλλη επιλογή ήταν το σχέδιο Μακ Μίλλαν, το οποίο θα τριχοτομούσε την Κύπρο. Ναι, θα την τριχοτομούσε χωρίς την υπογραφή μας. Οπότε το δικαίωμα να συνεχίσουμε τον αγώνα για αυτοδιάθεση το είχαμε. Δεν το χάναμε.

Μπορούσε ο Αρχηγός Διγενής να συνεχίσει τον αγώνα; Και εάν μπορούσε γιατί δεν τον συνέχισε έστω και εάν ο Μακάριος έκανε το λάθος; Γιατί έβγαλε προκήρυξη και καλούσε τον Λαό να στηρίξει τον Μακάριο; Ιδού το ερώτημα.

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Μέσα από χίλια μύρια κύματα καταφέραμε να έχουμε μια Κυπριακή Δημοκρατία, διεθνώς και πολλάκις ανεγνωρισμένη, με ή χωρίς την συμμετοχή των

Τ/Κ συμπατριωτών μας, πλήρες μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ. Εν τη απουσία οποιασδήποτε λύσης της εσωτερικής πτυχής του Κυπριακού, η Κυπριακή Δημοκρατία συνεχίζει να ισχύει και να υφίσταται όπως είναι αναγνωρισμένη σήμερα. Είναι η μόνη νομιμότητα που παραμένει στο τραπέζι. Δεν μπορούμε να την θυσιάσουμε στον βωμό της όποιας λύσης με ενέχυρο την καλή θέληση της Τουρκίας.

Αποτελεί Εθνική Εσχάτη Προδοσία η άμεση ή έμμεση κατάργηση της. Νέο σύντηγμα, νέο όνομα, νέα σημαία, νέος εθνικός ύμνος, είναι κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η εκ περιτροπής προεδρία, αριθμητική ισότητα, η παραμονή των εποίκων και κατοχικών στρατευμάτων, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Προτιμότερο το ναυάγιο παρά μια λύση τραβεστί η οποία θα καταργεί την Κυπριακή Δημοκρατία. Όσο υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία μπορούμε να διεκδικούμαι και να ελπίζουμε. Την διαλύσαμε, τετέλεσται.

Ο Αντώνης Κ. Σιβιτανίδης σπούδασε στης Η.Π.Α, Ξενοδοχειακές Επιστήμες και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές σε Διοίκηση Ξενοδοχείων και Επισιτιστικών Επιχειρήσεων καθώς και Διοίκηση Επιχειρήσεων. Αποφοίτησε απο το F.I.U το 1993 με πτυχία, A.A, B.Sc. και M.Sc. Είναι διευθυντής ξενοδοχειακών επιχειρήσεων, ασχολείται με τα κοινά και αρθρογραφεί στις τοπικές και παγκύπριες εφημερίδες σε συστηματική βάση. Είναι μέλος της Γραμματείας και ο Εκπρόσωπος Τύπου της Επαρχιακής Επιτροπής ΔΗ.ΚΟ. Πάφου.