Η νέα Γενεύη και η κοροϊδία των εγγυήσεων

Βαδίζοντες προς μια νέαν Γενεύη, όπως ακριβός βάδιζε ο Ναπολέοντας στο Βατερλό, νομιζόμενος δηλαδή ότι είχε πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα ενώ ήταν χαμένος από χέρι, πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να εκθειάζουμε την βούληση της Τουρκίας να συζητήσει τις εγγυήσεις.

Δεν θα τις συζητήσει.

Η Τουρκία μας το έχει δηλώσει πολλές φορές ότι δεν φεύγει ο κατοχικός στρατός από την Κύπρο. Και δεν είναι για τους Τ/Κ (που εάν δεν υπήρχαν θα τους ανακάλυπταν, μας το είπε ο Νταβούτογλου) αλλά γιατί γεωστρατηγικά, για λόγους εθνικής ασφαλείας, η Τουρκία θέλει την ΑΟΖ και το FIR (εναέριο χώρο) της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αν ήταν για τους Τ/Κ, η εγγύτητα των Τουρκικών ακτών, το μέγεθος και ο εξοπλισμός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων είναι αρκετός. Θα έπρεπε όμως να ήταν αρκετό το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο και η ΕΕ, στη οποία διακαώς προσπαθεί να ενταχτεί η Τουρκία και οι Τ/Κ. Ή μήπως δεν θέλουν και απλός εκβιάζουν τα ανταλλάγματα της άρνησης της ΕΕ να τους δεχθεί με αποκλείσεις από το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο;

Η Συνθήκη Εγγυήσεων του 1960, πέραν του ότι σαν αποικιοκρατικό κατάλοιπο είναι άκυρη, ουδέποτε έδινε δικαίωμα σε οποιαδήποτε εκ των εγγυητριών δυνάμεων να επέμβει στρατιωτικά. Υπάρχουν γνωματεύσεις τόσο από την ίδια την νομική υπηρεσία του ΟΗΕ, όσο και από άλλους εγκυρότατους διεθνές οίκους. Οι εγγυήσεις είναι εκ των πραγμάτων ένα νεκρό έγγραφο, το οποίον έχουν καταργήσει οι ίδιες οι εγγυήτριες δυνάμεις, αφού όλες ανεξαιρέτως απέτυχαν να εκπληρώσουν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις το 1974. Άλλες με τις πράξεις τους, άλλες με την απραξία τους και άλλες επειδή η Κύπρος κειτόταν μακριά.

Σήμερα η Τουρκία, ενώ έχει δεδηλωμένη διαχρονικά πολιτική την παρουσία του κατοχικού στρατού στην Κύπρο και την ανακατάληψη ολόκληρου του νησιού, διαμορφώνει ρητορική που της επιτρέπει να δείχνει καλό πρόσωπο αλλά και να μας σέρνει σε διαπραγματεύσεις, με δέλεαρ τις εγγυήσεις, για να εκμαιεύσει επιπρόσθετες υποχωρήσεις μας στην διακυβέρνηση και τα άλλα ανοικτά κεφάλαια.

Η Τουρκία δεν χρειαζόταν και δεν χρειάζεται καμία συνθήκη για να εισβάλει στην Κύπρο. Το 1974 δεν εισέβαλε στην Κύπρο επειδή της το επέτρεπε η Συνθήκη Εγγύησης του 1960, αλλά επειδή της το επέτρεψαν οι μεγάλες δυνάμεις και οι διεθνείς συγκυρίες. Γιατί δεν το έπραξε το 1964; Επειδή τότε, δεν το επέτρεψαν οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση. Μάλλον δεν το επέτρεψε η Σοβιετική Ένωση η οποία δια στόματος Νικόλα Κρούσιεφ έτριξε τα δόντια στον Τζόνσον ο οποίος μη θέλοντας Σοβιετική εμπλοκή στην Κύπρο, τράβηξε τα λουριά στους Τούρκους. Το 1974, οι διεθνείς συγκυρίες ήθελαν την Σοβιετική Ένωση αμέτοχη και τις ΗΠΑ συνεργούς των Τούρκων.

Ως προς τι, τότε, αυτός ο θίασος της Νέας Γενεύης; Γιατί δεν αποκηρύττουμε ευθαρσώς τις εγγυήσεις και να τις καταγγείλουμε έως άκυρες, παράνομες και αντίθετες με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ αφού υπάρχει το νομικό υπόβαθρο; Γιατί πρέπει να συρθούμε σε ένα νέο γύρο συνομιλιών, όταν η Τουρκία έχει δηλώσει ότι δεν έχει καμία υποχώρηση να κάνει;

Μήπως στον βωμό της «όποιας λύσης» ο ΠτΔ είναι έτοιμος να κάνει ακόμα μια κολοτούμπα από της «δεσμεύσεις» του; Μήπως προσπαθεί να δεσμεύσει τον επόμενο πρόεδρο με ανίερες και απαράδεχτες Ανανικές υποχωρήσεις; Μήπως ο θίασος από κωμωδία θα το γυρίσει σε τραγωδία και θα έχουμε ξανά το σκηνικό του 2004, όπου ο απερχόμενος ΠτΔ ζητούσε 18 μήνες παράταση για να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις του στους ξένους και περάσει το Ανάν;

Ο Αντώνης Κ. Σιβιτανίδης σπούδασε στης Η.Π.Α, Ξενοδοχειακές Επιστήμες και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές σε Διοίκηση Ξενοδοχείων και Επισιτιστικών Επιχειρήσεων καθώς και Διοίκηση Επιχειρήσεων. Αποφοίτησε απο το F.I.U το 1993 με πτυχία, A.A, B.Sc. και M.Sc. Είναι διευθυντής ξενοδοχειακών επιχειρήσεων, ασχολείται με τα κοινά και αρθρογραφεί στις τοπικές και παγκύπριες εφημερίδες σε συστηματική βάση. Είναι μέλος της Γραμματείας και ο Εκπρόσωπος Τύπου της Επαρχιακής Επιτροπής ΔΗ.ΚΟ. Πάφου.