«Λύσεις»... ωρολογιακή βόμβα

«Λύσεις» εδραζόμενες πάνω σε εκρηκτικά υλικά:

1) Οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου (1959), που έφεραν την Τουρκία πίσω στην Κύπρο, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης (1923), έγιναν αποδεκτές πρώτα από τα δύο ανώτατα στελέχη του ελλαδικού πολιτικού προσωπικού. Καυχιόντουσαν κιόλας πως «έλυσαν» το κυπριακό πρόβλημα.

2) Η συμφωνία για τα Ίμια, που κατέστησε την Τουρκία ανεξέλεγκτη, συνομολογήθηκε το 1996 πάλιν από τα δύο ανώτατα στελέχη του ελλαδικού πολιτικού προσωπικού. Και αυτοί κόμπαζαν πως με τη συμφωνία για τα Ίμια «έλυσαν» το μεγάλο εθνικό θέμα. Στην ουσία, όμως, τοποθετούσαν τις βάσεις για τη δημιουργία των επόμενων προβλημάτων. Το εξωφρενικό είναι πως ένας από τους πρωταγωνιστές του 1996, χωρίς ντροπή ή αίσθηση τών πράξεών του άρχισε τις εξυπνάδες: «Πείτε σε όποιον σάς ρωτήσει τι απέγινε η ελληνική σημαία στα Ίμια, πως την πήρε ο αέρας.» Έτσι, ελληνικά χέρια κατασκεύαζαν πυρηνικές γομώσεις εναντίον του μέλλοντος του ελληνισμού.

Κοινά χαρακτηριστικά «Λύσης» Κύπρου - «Λύσης» Ίμια:

Οι δύο περιπτώσεις είχαν τα εξής κοινά χαρακτηριστικά:

α) Εμπλοκή Αγγλοαμερικανών στη συνομολόγηση των συμφωνιών (οι Βρετανοί ως αποικιακή δύναμη στην περίπτωση της Κύπρου, και οι Αμερικάνοι στα Ίμια.) Προσποιήθηκαν τους έντιμους φίλους λέγοντας, «ήλθαμε για να σας βοηθήσουμε.» Βέβαια, στην πραγματικότητα ήλθαν για να απειλήσουν την ελληνική πλευρά να δεχθεί τις αξιώσεις των Τούρκων επειδή οι Τούρκοι είναι πολυτιμότεροι στρατηγικοί εταίροι για αυτούς παρά οι Έλληνες.

β) Η ελληνική πλευρά, και στις δύο περιπτώσεις, θα μπορούσε να πάρει μια πιο σθεναρή και εθνοπρεπή στάση έναντι των Τούρκων εάν δεν εμπλέκονταν οι Αγγλοαμερικάνοι. Με την εμπλοκή τους έδωσαν στον ελληνικό ενδοτισμό φύλλο συκής, ώστε να μπορεί να παρουσιάσει τη συνθηκολόγηση ως «συμφωνία που ήταν προϊόν μεσολάβησης 'φίλων' μας» και άλλα τοιαύτα.

γ) Η παρέμβαση των τρίτων υπέρ της Τουρκίας μεγέθυνε, μέσα στον νου του ελλαδικού πολιτικού προσωπικού, το αίσθημα του μικρού και του ηττημένου από χέρι (του πρώην σκλαβωμένου.) Η ελλαδική πλευρά κομπλέξαρε μπροστά στην παρουσία τής Αμερικής και στο άκουσμα των τίτλων «Σερ» και «Λόρδος» που κουβαλούσαν στις συνεδριάσεις οι Εγγλέζοι πολιτικοί.

δ) Και στις δύο περιπτώσεις το ελλαδικό πολιτικό προσωπικό λειτουργούσε υπό το κράτος παραλυτικού φόβου γιατί προ πολλού τους έπεισαν ξένοι και ντόπιοι «διεθνιστές-εκσυγχρονιστές» πως σαν καλοί ρεαλιστές θα έπρεπε να τρέμουν μπροστά στους Τούρκους. Η στήριξη των Αγγλοαμερικανών προς την Τουρκία αύξησε το σύνδρομο του φόβου και προκάλεσε σύγχυση στο ελλαδικό προσωπικό σε σημείο που πανηγύριζαν έχοντας την ψευδαίσθηση πως «έλυναν» προβλήματα, ενώ στην πραγματικότητα πυροδοτούσαν την επόμενη έκρηξη εις βάρος του ελληνισμού.

ε) Η «Λύση» Ζυρίχης-Λονδίνου παραχωρούσε επεμβατικά δικαιώματα και παρέδινε το νησί στη βαρβαρότητα της Τουρκίας. Με το πλήρωμα του χρόνου, και μετά από νατοϊκής έμπνευσης πραξικόπημα στην Κύπρο, η Τουρκία εισέβαλε στρατιωτικώς (1974) και κατέλαβε 37% της γης και 54% της ακτογραμμής της Κύπρου. Ακόμα χειρότερα, δολοφόνησε 2% του ελληνικού ανδρικού πληθυσμού και έδιωξε από τα σπίτια τους 200.000 Έλληνες. Και, το πρόβλημα συνεχίζει να μεγεθύνεται ως αποτέλεσμα των ερασιτεχνικών και ενδοτικών χειρισμών και των πανηγυρισμών μετά από κάθε ελληνοκυπριακή συνθηκολόγηση η οποία παρουσιάζεται ως «πρόοδος». Φαίνεται πως, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις ο διάβολος ρίχνει σκόνη στα μάτια των ηττοπαθών ώστε να βλέπουν τη συνθηκολόγηση ως νίκη. Έτσι, φθάσαμε στο σημείο που τώρα η Τουρκία ζητά πλήρη έλεγχο της Κύπρου, στρατιωτικές βάσεις και δικαίωμα ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης στην Κύπρο 80.000.000 Τούρκων.

Βλέποντας τον ενδοτισμό στα Ίμια το 1996, οι Τούρκοι σήμερα διεκδικούν 17 ελληνικές βραχονησίδες και αμφισβητούν καμιά εκατοστή άλλες. Χώρια οι διεκδικήσεις στο Καστελόριζο, ακόμα και στη Ρόδο!

στ) Και στις δύο περιπτώσεις το ελλαδικό πολιτικό προσωπικό έπεσε θύμα της ματαιοδοξίας του και των ξένων κολάκων θυμίζοντάς μας το ρητό της Αμερικανίδας συγγραφέως Minna Thomas Antrim, «μεταξύ κολακείας και θαυμασμού ρέει ποτάμι περιφρόνησης.» (Between flattery and admiration there often flows a river of contempt.) Καθολική περιφρόνηση εναντίον των Ελλαδιτών διαπραγματευτών. Τους εγκωμίαζαν ως «μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες» και ως «statesmen, παγκόσμιας εμβέλειας» και ως «η φωνή της σοφίας». Αυτοί τα έχαφταν. Τους υποσχόντουσαν Νόμπελ Ειρήνης και αυτοί περίμεναν πότε θα τους απονεμηθεί.

Η συνθηκολόγηση ως σύγκλιση σήμερα

Και η πιο πάνω θλιβερή συμπεριφορά επαναλαμβάνεται σήμερα στην Κύπρο με εντονότερους ρυθμούς. Οι ψευδαισθήσεις περί «λύσης» διζωνικού τύπου συνεχίζονται για 43 τόσα χρόνια χωρίς ανάπαυλα, με την κάθε καινούργια ωρολογιακή βόμβα εναντίον των Ελλήνων να προπαγανδίζεται ως σύγκλιση και πρόοδος.

πηγή: http://archive.philenews.com/el-gr/f-me-apopsi-eponymes-gnomes/385/355206/lyseis-orologiaki-vomva