Στον Άη Χαράλαμπο στο παλαιό Λεπροκομείο

Για την μνημόνευση του ιστορικού γεγονότος του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950 στην παιδεία των Ελληνοκυπρίων, χωρίς οποιαδήποτε πολιτική σημασία, στήθηκε το θέατρο της Τουρκικής πλευράς. Στο τουρκικό θέατρο αποκαλύπτεται η περαιτέρω προσαρμογή του Ακκιντζί στις προσταγές της Τουρκίας. Επιπλέον, προκύπτει η κακοπιστία με την οποία προσεγγίζουν μια προδιαγραφόμενη λύση, ως διάλυση. Αυτά δεν βολεύουν όσους εξυμνούσαν τον Ακκιντζί, ή όσους προεξοφλούσαν αφελώς επανένωση και … απελευθέρωση! Επειδή όμως η διαμάχη μεταξύ μας κατάντησε ανόητη και υπηρετεί τους τουρκικούς στόχους, στρεφόμαστε σε ένα άσχετο κείμενο. Αν και αδιανόητο πριν λίγες μέρες να «οργίζεται» η Τουρκία και ο πληρεξούσιος στα κατεχόμενα για μια ολιγόλεπτη εγκύκλιο ιστορικού περιεχομένου, στον ΔΗΣΥ ετοιμάζονται να συμμορφωθούν. Αν η Κυπριακής Βουλή συμμορφωθεί στις απαιτήσεις του κατοχικού καθεστώτος, στον κατήφορο που θα ακολουθήσει, κείμενα όπως το πιο κάτω δυνατόν να απαγορευτούν στο μέλλον.

Το εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους, μέσα στα πεύκα, στον χώρο του παλαιού Λεπροκομείου Λάρνακας, δεν φαίνεται από τον δρόμο. Εκεί μια Κυριακή έγινα μάρτυρας της απεραντοσύνης της αγάπης που ακόμη διασώζει. Λίγο πριν το ευαγγέλιο, μπήκε στην εκκλησία μια οικογένεια με τρία παιδάκια. Το ένα, αγοράκι 7-8 χρονών, καθηλωμένο σε αμαξάκι, φορούσε ειδικό γιλέκο-κορσέ για να του κρατάει το κορμάκι του. Πανέμορφο αγόρι με καστανόξανθα μαλλιά και προφανώς με σωματική και νοητική αναπηρία. Καθώς ο ιερέας προχώρησε, οι ψαλμωδίες έσμιγαν με παιδικές κραυγές με ελαφριά μουγκρητά. Το παιδάκι άπλωνε τα χεράκια του να αρπάξει, να πιαστεί από κάπου, ίσως να αγκαλιάσει κάτι από τον κόσμο γύρω του. Ο πατέρας στεκόταν πίσω και παρακολουθούσε καθώς εκείνο άπλωνε τα χεράκια του ασυντόνιστα προς τα πίσω. Ο πατέρας έσκυβε και τα φιλούσε με τρυφερότητα και παρενέβαινε ήρεμα για να «διορθώσει» όσα αναστάτωνε το αγόρι του. Τα άλλα αδελφάκια περίμεναν στην γραμμή για να μεταλάβουν των αχράντων μυστηρίων. Μια γιαγιά είχε παρεισφρήσει ανάμεσα στα παιδιά και σταυροκοπιόταν ασταμάτητα. Οι υπόλοιποι ενήλικες περίμεναν μετά τα παιδιά. Στο τέλος, ο πατέρας έσπρωξε το αμαξάκι μπροστά, ο ιερέας προσέγγισε και μετέλαβε το αγόρι. Μετά ο πατέρας και η μάνα, με την ίδια ευλάβεια που πριν φιλούσαν τα χεράκια του παιδιού τους. Η Παναγία απέναντι στο εικονοστάσι «παρακολουθούσε» κρατώντας το δικό της αγόρι… Μια ανεξήγητη ηρεμία σκέπαζε τον Άη Χαράλαμπο, στο παλιό λεπροκομείο με το πέπλο της απέραντης αγάπης.

Η λειτουργία προχωρούσε με ψαλμωδίες ανάμεικτες με υπέροχους ήχους από αθώες παιδικές φωνές. Ξαφνικά, το αγόρι τέντωσε απότομα το κορμάκι σαν καμπυλωτό τόξο έτοιμο να ρίξει το βέλος. Τα ακροδάκτυλα του έφτασαν στο τραπέζι με τα κεριά που τα τράβηξε και έπεσαν όλα κάτω. Εκείνη την στιγμή, ένας άγνωστος βρέθηκε που έσκυψε κάτω, μάζεψε ένα-ένα τα κεριά, τα έκανε δέσμη και τα εναπόθεσε στην αγκαλιά του αγοριού που τα δέχτηκε με κραυγή, μάλλον χαράς. Μια υπερκόσμια ηρεμία σκέπαζε το εκκλησάκι με την απεραντοσύνη της αγάπης. Ο άγνωστος που μάζεψε τα κεριά, έφυγε έτσι όπως ανεπαίσθητα εμφανίστηκε. Όλα έγιναν μπροστά στην Πύλη με το Χριστό δεξιά, την Παναγία αριστερά, λίγο πέρα ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και στην γωνιά ο Άης Χαράλαμπος. Έμεινα στο στασίδι με τις σκέψεις μου. Από πού αντλούν οι άνθρωποι τόση γαλήνη; Τι είχε στο μυαλό του ο πατέρας την ώρα που φιλούσε τα παιδικά χεράκια σαν ροδοπέταλα από τον Επιτάφιο; Τι να σήμαιναν οι σπαρακτικοί παιδικοί ήχοι και αλαλαγμοί; Ποιος μάζεψε τα κεριά; Γιατί ηρέμησε το αγοράκι όταν του εναπόθεσε τα κεριά στην αγκαλιά του; … Στον Άη Χαράλαμπο, στο παλιό λεπροκομείο Λάρνακας, η απεραντοσύνη της αγάπης διασώζει ακόμη το θαύμα.

Κώστας Μαυρίδης

- Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D)

- costas.mavrides@europarl.europa.eu