Ψιτ, ψιτ Ταγίπ!

Σημαντική, σημαντικότερη ίσως παράμετρος στο Κυπριακό είναι η Τουρκία. Σημαντική όχι μόνο για την εύρεση λύσης. Και για την εφαρμογή του γράμματός της αλλά και τον σεβασμό του πνεύματός της.

Η πραγματικότητα είναι ότι στο Κυπριακό οι λαμβάνοντες τις αποφάσεις αυτή τη στιγμή είναι η ελληνοκυπριακή πλευρά από τη μια και από την άλλη η Τουρκία. Η Ελλάδα είναι εκτός κονίστρας λόγω οικονομικών προβλημάτων και συνακόλουθης δραματικής συρρίκνωσης των υπερσυνοριακών της ενδιαφερόντων. Ρεαλιστικά ομιλούντες η Ελλάδα δίδει την εντύπωση δυστοκίας ακόμη και σε ό,τι αφορά τη διατήρηση του δικού της εδαφικού μεγέθους. Δυστυχώς για μας. Διότι αυτό αποψιλώνει ακόμη περισσότερο την ελληνική διαπραγματευτική ισχύ στο Κυπριακό. Οι Τουρκοκύπριοι είναι πολύ μικροί παίκτες. Δυστυχώς και πάλι. Διότι με τους Τουρκοκύπριους μοιραζόμαστε κοινά βιώματα που θα βοηθούσαν στην επούλωση πληγών και στην αναγνώριση μιας κυπριακής ιδιοπροσωπίας. Αυτοί έχουν καταστεί εξάρτημα της τουρκικής βουλιμίας.

Και επιστρέφουμε στον ισχυρότερο παράγοντα στην κυπριακή εξίσωση. Η Τουρκία από την εισβολή και μετά έχει αφήσει καθαρό ίχνος της γεωπολιτικής φιλοδοξίας της. Θέλει την Κύπρο και θεωρεί ότι τη δικαιούται. Προς εδραίωση της γεωπολιτικής θέσης της έχει εθνοκαθάρει τον Βορρά εγκαθιστώντας έποικους. Παρά την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την από μισού αιώνα πτώση χούντας, τη γενικώς ασφαλή καθημερινή έλευση Τουρκοκυπρίων στις ελεύθερες περιοχές, συνεχίζει να επικαλείται απειλές κατά των Τουρκοκυπρίων. Επιμένει δε να διατηρήσει ρόλο πνευματικού γονέα σε οποιαδήποτε κυοφορούμενη λύση.

Πέραν όμως από τα παγίως ισχύοντα ως προς τον τουρκικό παράγοντα, τώρα έχουμε και τον οθωμανισμό του Ερντογάν. Ένα φαινόμενο που έχει και τη ροπή ιστορικού ρεύματος, αλλά έχει και έντονα ατομικά χαρακτηριστικά. Διότι, αφενός ο νεοφανής ισλαμισμός έχει τον αέρα μιας ιστορικής αποκατάστασης. Ωσάν οι Τούρκοι να αφαίρεσαν επιτέλους τον δυτικό φερετζέ που τους είχε φορέσει με το ζόρι ο Κεμάλ. Εν μια νυκτί τους είχε βαφτίσει δυτικούς και εν μια νυκτί ο Ερντογάν τους επανέφερε την κυρίαρχη ισλαμική τους ταυτότητα. Είναι όμως ο Ερντογάν και μια βεβαίωση ότι η παγκόσμια ιστορία κινείται ως αποτέλεσμα σύζευξης του Νιτσεϊκού παντοδύναμου εγώ με βαθύτερα ιστορικά ρεύματα. Πώς μετουσιώνεται η Ερντογανική εγωμανία σε γεωπολιτική έκφραση; Μα ως ένα επικίνδυνο ναπολεόντειο ξέσπασμα. Ο σουλτάνος διψά για επέκταση προς κάθε κατεύθυνση.

Τα πιο πάνω συμπεράσματα περί της ερντογανικής Τουρκίας δεν είναι επινόημα δικό μου. Είναι επιβεβαιωμένη διαπίστωση Ισραηλινών, Αιγυπτίων, Σύρων, Ιρακινών, τουρκικών μειονοτήτων, τουρκικών κοινωνικών κινημάτων. Ακόμη και οι παραδοσιακοί σύμμαχοι Αμερικανοί του φυσούν και δεν κρυώνει.

Μέσα σε όλο αυτό τον τουρκικό παροξυσμό, σε Κύπρο και Ελλάδα διατηρείται ακόμη μια μερίδα αναλυτών που παραμένει ατάραχη. Επιμένουν να περιγράφουν την τουρκική συμπεριφορά ως στιγμιαία και εφήμερη∙ τη βίαιη καταστολή που ακολούθησε το τουρκικό πραξικόπημα ως φυσική αντίδραση∙ τις απειλητικές δηλώσεις περί Κύπρου και Αιγαίου ως δηλώσεις προς εσωτερική κατανάλωση. Ο γ.γ. του ΑΚΕΛ εν χορώ με τον ΔΗΣΥ μίλησαν μόλις πρόσφατα για παρερμηνεία δηλώσεων Ερντογάν. Άλλοι αναλυτές επιμένουν εμμονικά να μιλούν περί επικείμενων τουρκικών παραχωρήσεων στην Κύπρο. Πράγμα απίστευτο. Ο Ερντογάν έχει εισβάλει σε Συρία, Ιράκ. Εποφθαλμιά το Αιγαίο. Υποθάλπει τον αλβανικό αλυτρωτισμό. Αλλά, ω τι τύχη, έχει επιλέξει την Κύπρο ως χώρο εξιλέωσης για όλα τα κακά που επισωρεύει σε γείτονες, ξένους, ημεδαπούς και άλλους. Ναι. Η Κύπρος θα μετατραπεί σε βιτρίνα του «νέου» Ερντογάν. Του μετανοημένου. Αν είναι δυνατόν!

Από πού όμως ξεκινούν αυτές οι άστοχες αναλύσεις και γιατί βρίσκουν πρόσφορο έδαφος; Οι εξηγήσεις ποικίλλουν. Από τη μια λειτουργεί το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Όντες όμηροι των τουρκικών φιλοδοξιών εδώ και δεκαετίες αρχίζουμε να αναζητούμε την εξήγηση για την κακή μας μοίρα στη λογική των ιδίων των υποδουλωτών μας. Δεν μπορεί. Πρέπει να κάναμε πολλά για να αξίζουμε τέτοιας τύχης. Αυτό είναι απείρως πιο εύκολο παρά να κουβαλούμε για δεκαετίες την οργή της κατοχής.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι και η ψυχαναγκαστική, οπωσδήποτε μη ρεαλιστική, προσήλωση σε μια λύση του Κυπριακού που δεν βγαίνει. Διότι για να λειτουργήσει απαιτούνται τόνοι τουρκικής καλοπιστίας. Διότι η Τουρκία με τη σημερινή της ισχύ κρατεί και το μαχαίρι και το κρέας (το δικό μας κρέας για την ακρίβεια). Μέσα από το μοντέλο λύσης που προωθείται, η Τουρκία διατηρεί τέτοια ισχύ επί της Κύπρου που μόνο με δική της υπέρτατη αυτοσυγκράτηση μπορεί να λειτουργήσει. Με την εικόνα της σημερινής Τουρκίας μπορούμε να αναμένουμε τέτοια αυτοσυγκράτηση; Αντί λοιπόν να εγκαταλείπουμε το μοντέλο ως ανεφάρμοστο καταλήγουμε να στρεβλώνουμε την πραγματικότητα για να χωρέσει στο μοντέλο. Επικίνδυνη εθελοτυφλία.

Από τη μια λοιπόν δουλοφροσύνη. Από την άλλη μη ρεαλιστική εμμονή. Βεβαίως υπάρχουν και άλλες ερμηνείες. Καθόλου κολακευτικές για μερικούς τις οποίες δεν θέλω καν να σκέφτομαι.

Οπτικοποιώντας τα ανωτέρω μπορούμε να φανταστούμε τον εγωπαθή Ερντογάν να κατεβαίνει τον παροιμιώδη γεωπολιτικό του δρόμο. Είναι ματωμένος και εξευτελισμένος λόγω συρροής αποτυχιών στη Συρία, στο Ιράκ, στο κουρδικό. Ενώ αναζητεί εκτόνωση των νεοοθωμανικών του ονείρων πετάγεται στον δρόμο του η μικρή Κύπρος φωνάζοντας αθώα: «Ψιτ, ψιτ Ταγίπ. Είμαι και εγώ εδω!»

Η συνέχεια αφήνεται στη φαντασία του καθενός.

Γεώργιος Κολοκασίδης

πηγή: http://www.philenews.com/el-gr/f-me-apopsi-eponymes-gnomes/385/350585/psit-psit-tagip