Εμείς και οι Άγγλοι

Σε αφέλεια και μαζοχιστική ευπιστία μπορεί να οφείλεται η κατάπληξη για τη βρετανική διπλωματία στις διαβουλεύσεις της Γενεύης, όπου συνασπίστηκε με την τουρκική διείσδυση για εξουδετέρωση του ρόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άγγλοι και Τούρκοι κατάφεραν άλλη μια φορά καίρια υπογάστρια γροθιά στη δύσμοιρη Κύπρο, παρ’ όλον ότι η μεν Αγγλία σέρνεται στην έξοδο της Ε.Ε. και η Τουρκία απορρίπτεται, ενώ η Κυπριακή Δημοκρατία είναι τακτικό μέλος, παρ’ όλες τις μηχανοραφίες των Βρετανών στα σκοτεινά παρασκήνια και υπό το άπλετο φως της ημέρας, από τις πρώτες ώρες των προσπαθειών ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και στην προέκταση του χρόνου και αφού δεν πέτυχε η εκστρατεία αποκλεισμού, οι «φίλοι μας» οι Άγγλοι δημιούργησαν κλοιό πολιορκίας από εταίρους των πολιτικοοικονομικών επιρροών τους με τις επεμφημίες των Τούρκων.

Βέβαια η εχθρότητα εγκαινιάστηκε από τον δεύτερο χρόνο, 1879, της αγγλοκρατίας, με νόμο που καταδίκαζε σε καταναγκαστικά έργα και αποσχηματισμό, ιερωμένους που κήρυτταν την ένωση, όταν οι Κύπριοι εξαναγκάστηκαν να πληρώνουν το χρέος των 92 χιλιάδων λιρών που όφειλαν οι νέοι κυρίαρχοι ως ενοίκιο προς την Τουρκία. Είναι μια ιστορία σκληρών μέτρων που παρατάθηκε 139 χρόνια, μέχρι το 1960 και προκάλεσε τα συλλαλητήρια των ετών 1881, ’85, ’87, ’88, ’89, ’95, ’96, 1902, 1912 και τα ενωτικά δημοψηφίσματα 1914, 1921, 1930, 1950 αλλά και την εξέγερση των Οκτωβριανών του 1931 και το 1955 τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Τότε η αγγλοκρατία καταδίκασε σε θάνατο 39 αγωνιστές, απαγχόνισε 9, φυλάκισε 1.114 κι έκλεισε άνευ δίκης 3.362 στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα όργανά της δολοφόνησαν στα βασανιστήρια 13 και εκατοντάδες τραυμάτισαν σαδιστικά (Γ. Σπανός «ΕΟΚΑ» τ.2).

Η ακολουθία εχθρότητας σκιαγραφείται ως ακολούθως: Απαγορεύσεις του Εθνικού Ύμνου κι των ελληνικών σημαιών (1915),οι δηλώσεις Έιμερυ 1925, Πάσφηνλτ 1929 ότι το θέμα ενώσεως είναι λήξαν, η εκστρατεία αφελληνισμού Μάλκομ Στήβενσον 1920-’25, Στορς και Στάμπς 1926-’33, η τυραννία Πάλμερ 1933-39 και η «πολιτικοποίηση» της έχθρας με τις κυβερνητείες Μπάτερσιλ, Ράιτ, Χάρτινγκ, Φουτ 1940-’60. (Γιάννης Σπανός, «Οι Κύπριοι Εθελοντές στους Εθνικούς αγώνες»).

Στην εκστρατεία στην Κύπρο με έμφαση στον αφελληνισμό, επιστρατεύτηκαν και οι «Τάιμς» με κατάπτυστο άρθρο την 1η Αυγούστου 1928 και ισχυρισμό ότι οι Κύπριοι δεν είναι Έλληνες! Όσο για τη συμμαχία με τους Τούρκους, με κύρια επιδίωξη την πρόκληση μίσους εναντίον του Ελληνισμού της νήσου και τη χρησιμοποίηση της μειονότητας του 18% ως οργάνου, η έχθρα σηματοδοτείται, κυρίως επί Στορς και επεκτείνεται μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερα στην τετραετία 1955-59 οι Άγγλοι μίσθωσαν ορδές «επικουρικών» Τουρκοκυπρίων και βασανιστών που πρωτοστάτησαν σε αιμοσταγή ειδεχθή εγκλήματα όπως στο Κιόνελι με τη μαζική σφαγή των 8 Κοντεμενιωτών, τις 80 δολοφονίες του καλοκαιριού του αίματος 1958, την τρομοκρατία της ΒΟΛΚΑΝ, της ΚΙΤΕΜΠ, της ΤΜΤ και την ανάμειξη στα κακουργήματα του 1963 και εντεύθεν, την απόσχιση και την ανταρσία, το ψευδοκράτος, την καταχθόνια δράση στον ΟΗΕ και την Ε.Ε. και πρόσφατα στο Μοντ Πελεράν και τη Γενεύη.

Σημειολογικά αναφέρονται η δήλωση Κιοπρουλού (ΥΠΕΞ) το 1954, ότι το Κυπριακό είναι αγγλικό ζήτημα αλλά και η εναλλαγή με την επίσκεψη Χάρτινγκ καθ’ οδόν προς Κύπρο, όπου εστάλη να καταπνίξει τον αγώνα ελευθερίας με έκτακτα μέτρα, κρεμάλες, διωγμούς, μαζικά βασανιστήρια του λαού.

Πέραν της σημειολογίας, όμως, επιπρόσθετη βαρύνουσα σημασία στην ιστορία έχει η νεοπαγής πολιτική συμπεριφορά έναντι των Άγγλων που εκφράστηκε εν αγνοία του Ελληνισμού, τον Σεπτέμβριο του 1958, με αποκλεισμό των σκοπών του αγώνα (ένωση-αυτοδιάθεση) και προβολή της «ανεξαρτησίας», στη συνεύρεση Αρχιεπισκόπου Μακαρίου-Μπάρμπαρα Κασλ. Άλλαξαν ο άξονας και ο σκοπός.

Ο αγώνας από νικητήρια επαναστατική διεκδίκηση, ανατράπηκε. Ο πατριωτισμός σκοτώθηκε στο Δίκωμο τον Νοέμβριο του 1958, με τη δολοφονία του Κυριάκου Μάτση και προηγουμένως τον ηρωισμό του Αυξεντίου, του Δράκου, του Παλληκαρίδη, τη μοίρα του Λαού μας ανάλαβαν ανεπαρκείς και ανώριμοι, μαθητευόμενοι χειροκροτητές, απροπαράσκευοι εν πολλοίς πολιτικοί με διαπιστευτήρια διπλωματών που αντί της αγωνιστικής παρρησίας των δικαίων, εμφανίστηκαν κατά παραγγελία ικέτες του περιθωρίου. Ο αγώνας αντικαταστάθηκε με υποκλίσεις. Τα φαινόμενα θύμιζαν τον αφορισμό του Archibald Mac Leish ότι τίποτα δεν είναι πιο ταπεινωτικό από τη φιλοδοξία όταν σκύβει για ν’ ανέβει!

Ταυτόχρονα δημιουργήθηκε μια πολιτική πρακτική που, βέβαια, δεν εδικαιούτο να είναι ανήθικη και να διαφθείρει το ήθος των πολιτών (Πλάτων στον Γοργία), αλλά εφαρμόστηκε, με αποτέλεσμα να παρεισφρήσει το ηθικά μοιραίο στην κοινωνική συνείδηση που μετάλλαξε δραματικά τον άνθρωπο, οδηγώντας τον στην παθητική αδράνεια, την αδιαφορία και τη μετέπειτα κατάντια της ανοχής και του συμβιβασμού, που αποκλείουν τη θέα προς τον σκλάβο Πενταδάκτυλο και την ακοή των σαλπίγγων των υπαρξιακών αναγκών του κόσμου μας. Αλλ’ έπεται συνέχεια.

Γιάννης Σπανός

πηγή: http://www.philenews.com/el-gr/f-me-apopsi-eponymes-gnomes/385/349749/emeis-kai-oi-angloi