To φαινόμενο των συνομιλιών
Συνομιλούμε με τους Τουρκοκυπρίους (Τ/κ), δηλαδή με την Τουρκία, 42 ολόκληρα χρόνια. Φτάσαμε σε ένα τέρμα όπου αποκαλύφθηκε και στον πλέον αφελή η ουτοπία των συνομιλιών αυτών. Οι λόγοι είναι απλοί. Και εφόσον συνεχίζουν, το ερώτημα εγείρεται αν πρέπει να συνεχίσουμε να συνομιλούμε επ' αόριστο.
Υπενθυμίζω ότι οι κεφαλές των δύο μεγάλων κομμάτων, επιμένουν ότι μόνο με συνομιλίες με τους Τ/κ μπορούμε να λύσουμε το Κυπριακό. Τι, (λένε) θα κάνουμε πόλεμο; Και αν οι συνομιλίες είναι εξίσου άδοξες και επικίνδυνες όπως εκείνες του παρελθόντος, ισχύει η εν λόγω θέση τους; Τι άλλο να κάνουμε -λένε- αφού δεν μπορούμε να κάνουμε πόλεμο; Και αν οι συνομιλίες παγιώνουν τα σχέδια της Τουρκίας, δεν είναι πιο επικίνδυνες από το να τις αποφύγουμε και να προσπαθήσουμε να στηρίξουμε την Κυπριακή Δημοκρατία και να διατηρήσουμε αυτά που έμειναν για να μην τα πάρουν και αυτά;
Για να πετύχουν συνομιλίες, υπολογίζω ότι θα ξέρουν και τα μικρά παιδάκια, ότι πρέπει ο συνομιλητής σου να είναι καλόπιστος. Εάν θέλει να σου πάρει και τα ρούχα που φορείς, είναι καλύτερα να αποφύγεις να συνομιλείς μαζί του. Τι πετύχαμε στις συνομιλίες των 42 χρόνων; Τίποτε αξιόλογο. Αν υποβάλεις την ίδια ερώτηση στους Τούρκους θα έχουν διαφορετική απάντηση. Οι δε ξένοι που μας σπρώχνουν στις συνομιλίες το κάνουν βέβαια για να μας ξεφορτωθούν. Αυτό δεν το αντιλήφθηκαν οι πολιτικοί μας μέχρι τώρα; Είναι τόσο αφελείς που πίστευαν ότι στο Μοντ Πελεράν ανά πάσα στιγμή θα άλλαζε η συνεπής πολιτική των Τούρκων να κρατήσουν αυτά που έχουν και να πάρουν αν είναι δυνατόν και άλλα;
Η απάντηση είναι ναι. Ήσαν αφελείς και το πίστευαν και τους έβλεπες με χαμόγελα και «συμβούλους» ως εάν επρόκειτο να πεισθούν οι Τούρκοι με επιχειρήματα νομικά και λογικά, να βάλουν τελοσπάντων νερό στο κρασί τους. Και οι άλλοι οι αφελείς συμπατριώτες μας στην Κύπρο -της όποιας λύσης μήπως έρθει άλλη χειρότερη- έστηναν τραπέζια για την επαύριον του Πελεράν που θα έρθουν τα σωστά μηνύματα. Προπαντός οι κεφαλές των 2 μεγάλων κομμάτων που δεν εννοούν να προσγειωθούν.
Η τουρκική πολιτική για την Κύπρο είναι γνωστή και είναι η ίδια χρόνια τώρα. Τους δώσαμε την ευκαιρία με το ανόητο πραξικόπημα να την υλοποιήσουν. Πρόκειται τώρα να γίνουν καλά παιδιά και να αλλάξουν την ιστορία και νοοτροπία της χώρας τους και να φερθούν με ευγένεια και πολιτισμό; Τι έχει να επιδείξει η Τουρκία σε όλη τη διαδρομή της ιστορίας της ως συνδρομή στη ανάπτυξη της ανθρωπότητας; Έχει προσφέρει στον πολιτισμό; Στην τέχνη; Στη ζωγραφική; Στη φιλολογία; Σε καμιά επιστήμη;
Εκείνο το οποίο έχουν να επιδείξουν είναι μια συνεχής ιστορία γενοκτονιών. Των Ποντίων, των Αρμενίων και σε κάποιο βαθμό και των Κυπρίων. Αφού έτσι είναι, να προσπαθήσουμε να αμυνθούμε. Τώρα θέλουν και το αέριο, και τις θαλάσσιες ζώνες.
Οι Έλληνες της Κύπρου έχουν αδικηθεί από την Ιστορία. Δυσάρεστα όλα αυτά αλλά πρέπει να τα έχουμε υπόψη μας για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα και την απέναντι πλευρά όπως είναι. Πρέπει να έχουμε υπόψη μας πάντοτε ότι η υπογραφή μας είναι υπό τις παρούσες συνθήκες το χείριστο σε σύγκριση με την εκκρεμότητα.
Έχουμε απέναντι μας εκατομμύρια Τούρκους που δεν ενδιαφέρονται για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και συμμάχους τους που προσποιούνται ότι ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα αυτά. Θα καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να ξαναπούμε τα ίδια;
Η σωστή συνταγή είναι να περιμένουμε να φύγουν οι λόγοι που οδήγησαν στην αποτυχία των περασμένων συνομιλιών. Διότι εφόσον συνεχίσουν, εκεί θα οδηγηθούμε πάλι. Και θα καθιερωθεί το τουρκικό παράνομο καθεστώς στο ψευδοκράτος. Και χειρότερα. Αυτό ακριβώς είναι που θέλουν.
Και όσοι επιμένουν ότι μόνο με συνομιλίες λύνεται το κυπριακό, ας πάνε ξανά για να δώσουν περισσότερα. Άμυνα λοιπόν, επιμονή στα ανθρώπινα δικαιώματα, προστασία της Κυπριακής Δημοκρατίας και πίεση παντός είδους ενάντια στην τουρκική επεκτατική πολιτική.
Λουκής Γ. Λουκαΐδης
πηγή: http://www.philenews.com/el-gr/f-me-apopsi-eponymes-gnomes/385/342850/to-fainomeno-ton-synomilion