Λίγο στρατό, λίγες εγγυήσεις, λίγη προεδρία και κλείσαμε…

Παρακολουθώ κάποιους πολιτικούς μετά την κατολίσθηση στο «Όρος των Προσκυνητών» και λυπάμαι. Ο Πρόεδρος, όπως μας είπαν, επέστρεψε ράκος. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου κατέθεσε ψυχή στο Ανώτατο Συμβούλιο του ΔΗΣΥ για να πείσει ότι πρέπει τάχιστα να ξεκινήσουν οι συνομιλίες διότι κινδυνεύουμε να χάσουμε την τεράστια ευκαιρία να συνεργασθούμε εμπορικά με μια μεγάλη χώρα όπως είναι η Τουρκία! Ο Άντρος Κυπριανού δεν άντεχε άλλο το άγχος και έσπευσε στην Αθήνα. Πήγε να τραβήξει το αφτί του Κοτζιά. Άραγε του έκανε ένα μαθηματάκι όπως αυτά που κάνει στους βουλευτές του κόμματός του; Λέτε να του είπε ότι και στην Ειρήνη; «Εσύ να σιωπάς…». Ποιος ξέρει. Άμα αγχωθεί το πλάσμα δεν ελέγχει τον εαυτό του. Και αν το μαθηματάκι δεν έπιασε στον Κοτζιά, αποκλείεται να μην έκανε έκκληση στον Τσίπρα να συνεφέρει τον υπουργό του. Για τον Δίπλαρο δεν βάζω το χέρι στη φωτιά. Χθες δεν τον είδα σε κάποιο κανάλι. Ανησύχησα. Ανάβει κι εύκολα αυτό το παιδί. Μην του ανεβεί καμιά πίεση. Νέο παιδί, κρίμα είναι. Όλοι αυτοί και άλλοι τόσοι από τα δύο μεγάλα κόμματα, εμφανίζονται με το ίδιο ακριβώς μοτίβο. Αυτό που επανέλαβε χθες ο γ.γ. του ΑΚΕΛ: «Ο διάλογος για το Κυπριακό πρέπει να συνεχιστεί από το σημείο που είχε σταματήσει». Κατά τ’ άλλα, κατηγορούν κάποιους άλλους ότι αν υπάρξει λύση του Κυπριακού θα βρεθούν χωρίς εργασία, αφού θα απωλέσουν την πολιτική της άρνησης στο Κυπριακό. Λες και οι προαναφερθέντες γνωρίζουν κάτι άλλο από το να επαναλαμβάνουν ότι πρέπει να πάμε σε συνομιλίες γιατί χανόμαστε. Δεν κατάλαβαν το παραμικρό από το Μον Πελεράν. Ούτε πως η Τουρκία τα θέλει όλα δικά της, ούτε πως η μαριονέτα της στα κατεχόμενα έβγαλε τη μάσκα, ούτε και ότι η επιστροφή στις συνομιλίες υπό αυτά τα δεδομένα θα εγκλωβίσει την ε/κ πλευρά. Είτε θα αποδεκτεί τους τουρκικούς όρους είτε θα υποχρεωθεί να αποχωρήσει και να φορτωθεί την ευθύνη του ναυαγίου. Ωστόσο, αμαρτία μου εξομολογημένη, λυπάμαι να τους βλέπω σε τέτοιο άγχος. Ας πάμε λοιπόν πίσω στο Μον Πελεράν. Και ας ξεκινήσουμε από εκεί που σταματήσαμε. Τι απέμενε; Προκειμένου να μην ναυαγήσουν οριστικά οι συνομιλίες βρε παιδιά, να δώσουμε και λίγη εκ περιτροπής προεδρία. Να δώσουμε και λίγη Μόρφου. Να δώσουμε και λίγες εγγυήσεις. Να αποδεχθούμε και λίγο τουρκικό στρατό. Και να η λύση. Κλείσαμε. Και μην αρχίσετε οι υπόλοιποι να διαμαρτύρεστε. Σκεφτείτε ότι αν δεν δεχθούμε τα πιο πάνω, τα άστρα του Άιντε θα χάσουν την ευθυγράμμιση τους, Μπάιντεν και Μπαν Κι Μουν θα αποχωρήσουν στεναχωρημένοι, η Νιούλαντ δεν θα ξαναέρθει, ο Αβέρωφ δεν θα ευτυχίσει να δει τον οικονομικό παράδεισο. Αντέχεται τόση δυστυχία; Μέσα στο άγχος το οποίο διακατέχει την πολιτική ηγεσία με την ζηλευτή «στρατηγική», κάποιους τους ξεφεύγει η ωμή πραγματικότητα. Όπως χθες του βουλευτή-βιτρίνα του ΔΗΣΥ, Ανδρέα Κυπριανού, ο οποίος σε ένα ευφυές (νόμιζε) επιχείρημα, μας είπε: Μην νομίζετε ότι είναι εύκολο τη δεδομένη χρονική στιγμή να ασκηθούν πιέσεις στην Τουρκία. Διότι στις ΗΠΑ γίνεται αλλαγή πολιτική εξουσίας, το ίδιο και στην ηγεσία του ΟΗΕ, ενώ η ΕΕ βρίσκεται σε διαμάχη με την Τουρκία. Μας ισοπέδωσες. Τότε γιατί πάει να σας βγει η ψυχή για να συνεχίσετε αμάν-αμάν τις συνομιλίες από εκεί που σταμάτησαν; Αφού υπάρχουν (και όντως υπάρχουν) όλες αυτές οι αρνητικές συγκυρίες, ποιος θα ασκήσει πίεση στην Άγκυρα, ώστε να μετακινηθεί από την επιμονή της για συνέχιση των εγγυήσεων και παραμονή στρατού; Εκτός κύριοι, αν έχει δίκαιο ο Κοτζιάς. Αν είστε όντως υπέρ της παραμονής και της νομιμοποίησης του κατοχικού στρατού. Οπότε ομολογείστε το να τελειώνουμε. Πρωτίστως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Όχι με μισόλογα ή γενικότητες. Ξεκάθαρα, αντρίκια και σταράτα!

Γ. Καλλινίκου

πηγή: http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-g-kallinikou/99/342309/ligo-strato-liges-engyiseis-ligi-proedria-kai-kleisame?utm_campaign=shareaholic&utm_medium=facebook&utm_source=socialnetwork